هشتم بهمن سال ۹۵ اولین انتخابات انجمن صنفی جراحان عمومی برگزار و همزمان همان روز به عنوان روز جراح نامیده شد. با توجه به مسائلی که پیش آمد، بنده به همراه گروهی از جراحان احساس کردیم که جراحان عمومی تنها واقع شدند، کمااینکه اکثریت، ما را با جامعه جراحان مرتبط می‌دانستند، در حالی که جامعه جراحان مجموعه‌ای از انجمن‌های جراحی است. وزارت بهداشت و نظام پزشکی جامعه جراحان را به اشتباه نماینده جراحان عمومی می‌دانستند، در حالی که این چنین نیست و جراحان عمومی در آنجا فقط یک نماینده دارند و بیشتر افراد حقیقی حضور دارند. ممکن است جراح عمومی هم در آنجا عضو باشد اما جراحان سایر رشته‌ها نظیر اعصاب و ... هم هستند. 

در سال ۹۸ درخواست تاسیس انجمن علمی را دادیم، چون احساس می‌کردیم که از نظر آموزشی مخصوصا آموزش‌های تکمیلی پس از فارغ‌التحصیلی دچار نقص اساسی هستیم. سمینارها یا همایش‌هایی که در دانشگاه‌ها برگزار می‌شد، نمی‌توانست آن نیازهای روز مخصوصا جراحان را در زمینه‌های مختلف مثل جراحی‌های چاقی مفرط، جراحی‌های لاپاراسکوپی، جراحی‌های رباتیک، زیبایی  و ... که در دهه‌های اخیر ایجاد شده، پاسخ دهد. لذا تصمیم گرفتیم که یک انجمن علمی تاسیس کنیم. 

از طرف دیگر جراحان عمومی از نظر میزان کاری که انجام می‌دهند و درآمدی که به ازای آن کار بسیار پراسترس و خطیر دارند، در پایین‌ترین سطح جراحان کشور هستند. یعنی هیچ بیمارستانی را نمی‌توانید سراغ داشته باشید که جراح عمومی حضور نداشته باشد و جراحان دیگر در آنجا با خیال راحت عمل کنند. کما اینکه هر نوع عارضه‌ای که پیش بیاید، جراح عمومی است که می‌تواند به آنها کمک کند و تنها کسی که می‌تواند جان بیمار را نجات دهد و به همکار خود کمک کند، جراح عمومی است. 

ما دیدیم که جراحان عمومی در سخت‌ترین شرایط معیشتی در کل کشور در حال زندگی هستند و از طرف دیگر میزان به روز رسانی علم آنها در حداقل خود قرار دارد. یعنی می‌توانم بگویم که از نظر برگزاری دوره‌های آموزشی صفر بودیم. لذا تصمیم گرفتیم که انجمن علمی جراحان عمومی را تاسیس کنیم. اساتیدی همچون آقای دکتر افشارفر و آقای دکتر صحت کمک کردند و انتخابات برگزار و هیات مدیره انتخاب شد. 

در این مدت حداقل کاری که توانستیم انجام دهیم این بود که اجازه ندهیم جایگاه جراحان عمومی از آنچه که بود، ضعیف‌تر شود و پایین‌تر رود. ما به آرامی جلو آمدیم و دوره‌های آموزشی را در چند محل برگزار کردیم. اخیرا نیز دوره‌های منتورشیپی را در بخش خصوصی و به صورت غیر رسمی در حال برگزاری هستیم. درواقع جراحان توانمند و قدیمی به تعداد کافی مریض دارند و جراحان جوان می توانند پیش آنها بیایند و هرکدام از اساتید چند نفر از جوانان را آموزش دهند و علم و تجربه خود را در بخش خصوصی انتقال دهند. حتما لازم نیست که جراح مدرکی بگیرد تا در یک پروسجر تربیت شود. ما در دوره‌های منتورشیپی بخش خصوصی، استاد پیدا و به جراحان اعلام می‌کنیم و آنها می‌آیند و درخواست می‌دهند و ما این عزیزان را به هم وصل می‌کنیم و تبدیل می‌شویم به حلقه وصل این دو گروه که در بخش خصوصی هم بتوانیم آموزش داشته باشیم و تجربه‌های آن دسته از جراحان بخش خصوصی که در بخش دانشگاهی نیستند، از بین نرود.

به هر حال ما یک سری جراحان خیلی توانمند داریم که عضو هیات علمی نیستند، سن آنها زیاد می‌شود و متاسفانه تجربیاتی که در این ۴۰ سال به دست آوردند، با نبود آنها از بین می‌رود. ما تلاش می‌کنیم که قبل از اینکه این اتفاق بیفتد، تجربیات آنها را به نسل جوان‌تر منتقل کنیم و در حقیقت باعث ارتقای جایگاه علمی جراحان می‌شویم.

اهمیت آن به قدری است که خود ما در حال تلاش حداکثری هستیم و در فضای مجازی گروه‌هایی را تشکیل دادیم و اعضا را تشویق می‌کنیم. مطمئنا این دوره نسبت به دوره قبل که ۲۵۰ نفر شرکت کردند، پرفروغ تر خواهد بود و پیش‌بینی ما این است که با کمک پایگاه خبری پالنا، حدود هزار جراح در آن شرکت خواهند کرد.

اهمیت انتخابات در این است که اگر جراحان عمومی یک انجمن قوی داشته باشند، مطمئنا می‌توانند در زمینه تعرفه جراحی و تغییر ضریب کا برای سایر رشته‌های جراحی نیز کارساز باشند، چون بیشترین تعداد جراحان کشور جراحان عمومی هستند. اگر ما یک انجمن بسیار قوی داشته باشیم، تمام رشته‌های جراحی از آن منتفع می‌شوند، چون می‌توانیم با وزارتخانه، نظام پزشکی، مجلس، شورای نگهبان و قوه قضاییه در زمینه مسائل کیفری و قضایی پزشکان در زمینه شکایات تعامل و لابی کنیم و موثر باشیم. علت آن هم این است که افرادی در بین جراحان عمومی حضور دارند که در کشور شناخته شده هستند. یعنی جراحان عمومی در بین مقامات سیاسی، کشوری و لشکری جایگاه بسیار خوبی دارند و می‌توانند از طریق انجمن جراحان عمومی تغییرات مثبتی را در تعرفه کای جراحی، کای ویزیت و تعرفه ویزیت اعمال کنند.

صد درصد. قانونی این است که انجمن‌های علمی خیلی وارد مسائل صنفی نشوند، اما در منطق این موضوع شدنی نیست. کمااینکه نمی شود انجمن علمی را جدا از مسائل صنفی جراحان دید و این دو رابطه بسیار تنگاتنگ دارند. فعلا در بین پزشکان انجمن صنفی به آن صورت رسمی نشده است. چون اولا پزشکان به عنوان یک صنف، تفاوت‌های ماهوی با سایر اصناف نظیر تعمیرکاران و آرایشگران و ... دارند. چون ذات کار آنها یک کار کاملا علمی است. در عین حال اگر صاحب علم از نظر صنفی و حقوقی در معیشت خود دچار مشکل باشد، مطمئنا روی علم او هم تاثیر می‌گذارد. به این معنا که اگر یک جراح از نظر حقوقی دچار مشکل شود و نتواند از حق خود دفاع کند و کسی را نداشته باشد که از او دفاع کند، به آرامی دچار مشکل می‌شود. کمااینکه همین مشکلات برای رزیدنت‌های جراحی در حال وقوع است. رزیدنت‌ها به هر حال انسان‌های باسواد و باهوشی هستند و وقتی شروع به کار می‌کنند، احساس می‌کنند که پشتیبان ندارند به مرحله‌ای می‌رسند که به زندگی خود پایان می‌دهند. در حالی که اگر در بین همان رزیدنت‌ها انجمنی داشته باشیم که بتواند از حقوق رزیدنت‌ها دفاع کند و حداقل به آنها امید دهد، این اتفاق نمی‌افتد.  

وقتی رزیدنت به بن‌بست می‌رسد، کسی که می‌تواند به او کمک کند، انجمن‌های مربوطه هستند. ما در این چند سال در میان جراحان چندین پرونده بسیار خاص داشتیم که واقعا به جاهای بسیار خطیری رسیده بود و انجمن ورود کرد و بدون هیاهو، مساله را حل و به آن جراح چه در کمیسیون‌ها و چه در دادگاه‌ها کمک کرد.

از نظر علمی نیز انجمن وارد عمل شده و همین امسال می‌توانم بگویم که چهار یا پنج دوره توانمندسازی جراحان در شهرهای مختلف در حال برگزاری است. کاری که وزارت بهداشت باید در بعضی زمینه‌ها انجام می‌داد اما آن را زمین گذاشته شده است، توانمندسازی جراحان مثلا در حوزه زیبایی است. بالاخره نقش وزارتخانه این است که برای کاهش عوارض و مرگ و میر و کاهش شکایات، فیلدها را مشخص کند. به عنوان مثال در حوزه جراحی چاقی اسلیو، وزارت بهداشت و نظام پزشکی چند دوره آموزش جراحی چاقی برگزار کرده‌اند؟ هیچ. در حالی که خود ما یکی دو دوره در بیمارستان‌های خصوصی برای جراحان برگزار کردیم. 

انجمن علمی جراحان عمومی آماده تعامل با تمام انجمن‌های جراحی در کشور است تا اگر مشکل بین رشته‌ای هم وجود دارد، به نحوی که به نفع مردم و به نفع جراحان عمومی باشد، به صورت برد برد حل کند. انجمن جراحان عمومی صلح‌جوست و ما هیچ دعوایی با هیچ کس نداریم. ما می‌گوییم باید اختلافات بین رشته‌ای بین خودمان و با مذاکره و صحبت رو در رو و ارائه راه‌حل‌های کارگشا و نه یک طرفه حل شود تا در نهایت مردم و بیماران سود ببرند. در این صورت آنها سردرگم نمی‌شوند و به غیر پزشک پناه نمی‌برند. الان اتفاقی که افتاده این است که جراحان عمومی در بعضی زمینه‌ها پس زده می‌شوند و جای آنها را تکنیسین‌ها می‌گیرند. جای اتاق عمل و مطب‌ها را کارهای زیرزمینی و آرایشگران و ... می گیرند، در حالی که می‌توان تعامل کرد و در همه جای کشور رویه‌ای را ایجاد کنیم که همه و در عین حال بیمار منتفع شود. این مساله نیز به جز راه آموزش و به رسمیت شناخته شدن حق آموزش به دست نمی آید.