درسال۹۲ بدلیل دیرکرد پرداخت بیمه ی تامین اجتماعی، داروخانه ام ورشکست شد و بمدت۷سال ناچارشدم برای گذران زندگی خود و خانواده بعنوان مسئول فنی باحقوق حداقلی، آواره ی این داروخانه و آن داروخانه بشوم.۳سال پیش بافروش خودرو و اخذ ۵ وام و جلب مشارکت دو سرمایه گذار، توانستم یک سوم داروخانه ای را بخرم. اما داستان عدم پرداخت بیمه ها و استثمار داروخانه ها بوسیله ی شرکتهای توزیع، من را مجددا در معرض همان شرایط سال۹۲ یعنی ورشکستگی قرارداده است. هیچ ملجاء یا مرجعی هم پاسخگو نیست .حتی خود معاون وزیر، جناب دیناروند.به شبکه های ماهواره ای زنگ زدم. چند روز بعد، از اطلاعات پیامک دادن که با شبکه های معاند ارتباط داری و درصورت تکرار چه و چه. خواستم مهاجرت کنم تمکن مالی ندارم. چه اشتباهی از من و امثال من سرزده که باسالها دود چراغ خوردن و بالاترین مدرک تحصیلی، باید نگران پاس شدن چک فرداباشیم؟ الآن هم که هم حریم را برداشته‌اند، هم محدودیت تاسیس. شهر پر شده ازداروخانه. دکتری که دیروز فارغ التحصیل شده آمده بغل دست من ۵۵ساله با پروانه تاسیسی که یک ریال بابتش نداده و من بابت یک سوم آن ۶۰۰میلیون تومان به نرخ سال۹۹ پول دادم، داروخانه باز کرده. تاورشکستگی راهی نمانده