امیرمحمد کوچک زاده بعد از اکران فیلم در گفت وگوی اختصاصی با «پالنا» درخصوص چگونگی ایجاد ایده ساخت این مستند، گفت: «از دو سال پیش و در ایام دانشجویی به دنبال دغدغه های دانشجویی در رشته های مختلف ازجمله مهندسی و پزشکی بودیم که در بین آنها، پزشکان توجه بنده را جلب کرد اما هنوز تمرکز اصلی را روی آن قرار نداده بودیم. همزمان که ماده 27 قانون جوانی جمعیت در حال بررسی بود و برخی المان ها در آن مطرح شد، مساله خودکشی رزیدنت ها نیز پیش آمد. اولین خودکشی بنده را نسبت به این مساله حساس کرد و مورد بعدی آن که با فاصله کمی اتفاق افتاد، باعث شد به این نتیجه برسیم که در این نقطه نیاز به توجه داریم. این راهی برای شروع پژوهش دقیق ما روی مساله رزیدنتی و ساخت مستند بود.» 

وی در پاسخ به این سوال که بهترین راهکار پیشنهادی شما برای حل مشکلات مطرح شده در مستند، چیست؟ تصریح کرد: «این مستند یک دغدغه دانشجویی بود و بنده نقطه ای را پیدا کردم که در آن مشکلی پیش آمده و چرخ دنده ها به درستی کار نمی کنند و لذا مستند را با زاویه دید مطالبه گری ساختم. درواقع من به عنوان یک رسانه نمی توانم راهکاری را در این بحث تخصصی ارائه کنم اما می توانم طرح مساله کنم تا صحبت و گفت و گو شکل بگیرد. ما با این زاویه دید پژوهش خود را شروع کردیم و یکی از مشکلات ما این بود که نمی توانستیم مقاله ای را بخوانیم، بلکه روند ساخت پژوهش ما حضوری و از طریق صحبت با رزیدنت ها، پزشکان، اساتید و اتندها بود. از میان مسئولین، افرادی که توانستیم با آنها مرتبط شویم، از بدنه نظام پزشکی بودند. پژوهش ما حول و حوش این محور چرخید و اطلاعاتی به دست آمد که توانستیم از آنها در روایت خود استفاده کنیم.» 

کوچک زاده اضافه کرد: «در خلال پژوهش با این چالش مواجه شدیم که آیا می توانیم راهکاری ارائه دهیم یا خیر؟ جمع بندی ما این بود که اگرچه ما کارشناس نظام سلامت نیستیم اما اهل رسانه ایم و طرح مساله می کنیم. بنابراین تا جایی که توانستیم بی طرفانه به مساله نگاه و سعی کردیم که به سمت ارائه راهکار نرویم. من در مستند تلاش کردم هر اتفاقی را که می افتد، ازجمله ساعت آموزش، اساتید، درآمد و ... را مطرح کنم تا جامعه و مسئولین نسبت به این مسائل آگاه شوند و بررسی های لازم درخصوص نقاط ضعف و قوت را انجام دهند. بنده به هیچ عنوان خودم را در جایگاه ارائه راهکار نمی بینم چون واقعا یک مساله چند بعدی و پر از فاکتور است. وقتی داخل کار غرق شدیم، به این نتیجه رسیدیم که هر راهکاری ازجمله افزایش ظرفیت که ارائه دهیم، ممکن است برخی مشکلات پیش بیاید. اگر رزیدنت ها تحت پوشش قانون کار قرار گیرد، مشکلات دیگری خواهند داشت و آن قدر این مساله پیچیده است که من در جایگاه ارائه راهکار نیستم، اما کاری کردم که متخصصان با هم صحبت کنند و به ارائه راهکار بپردازند.» 

وی درخصوص سختی های انجام پروژه خاطرنشان کرد: «پژوهش و سوژه یابی ما خیلی طول کشید چون اکثر رزیدنتی هایی که سوژه اصلی بودند، به دلیل شرایط موجود و تبعات احتمالی با ما وارد صحبت نمی شدند. ما تلاش زیادی کردیم که با دوستان صحبت کنیم، گاهی کمی صحبت می کردند اما اسم دوربین که می آمد، منصرف می شدند. حتی کسانی بودند که تا یک مرحله راضی به صحبت می شدند اما بعد دوباره پشیمان می شدند. لذا اصلی ترین چالش ما راضی کردن رزیدنت ها به بحث و صحبت و همچنین همکاری مسئولین بود که توانستیم موافقت دو نفر از فعالین صنفی را از بدنه نظام پزشکی جلب کنیم. همچنین از طریق روابط عمومی وزارت بهداشت پیگیر مصاحبه با مسئولین بودیم اما به نتیجه نرسیدیم. درواقع سخت ترین چالش ما دعوت افراد به صحبت بود.»