۳۱ اردیبهشت روز جهانی اهدای عضو است و در حالی که ایران در بین کل کشورهای آسیایی رتبه اول اهدای عضو را دارد، اما همچنان با جایگاه مناسب فاصله دارد و یکی از مواردی که این مسیر را هموار می‌کند، استمرار فرهنگسازی برای همراه کردن خانواده‌هایی است که عزیزشان با مرگ مغزی فوت کرده اما آنها نمی‌خواهند این موضوع را باور کنند. آنها اجازه می‌دهند جسم عزیزشان به خاک سپرده شود اما نمی‌توانند برای اهدای اعضای او به موقع تصمیم بگیرند. به همین دلیل است که سالانه ۸۰۰۰ عضو سالم زیر خاک می‌رود.

وی افزود: اولویت بیماران نیازمند پیوند به ترتیب کلیه، کبد، قلب، ریه و بعد لوزالمعده و روده است. بیشترین مرگ و میر بیماران پیوند عضو هم متعلق به بیماران نیازمندِ قلب و ریه است. نه فقط در ایران بلکه در تمام دنیا این طور است. بیشترین بیماران نیازمند پیوند هم بیماران پیوند کلیه هستند.

قبادی اضافه کرد: ایران در بین کشورهای آسیایی هنوز رتبه اول اهدای عضو را دارد و در دنیا هم رتبه ۳۱ را به خود اختصاص داده است، اسرائیل رتبه دوم، کره‌جنوبی رتبه سوم و امارات رتبه چهارم اهدای عضو را در آسیا دارند.

یکی از دلایل عدم رضایت خانواده‌ها به اهدای عضو عزیز مرگ مغزی‌شان بی‌اطلاعی از تفاوت مرگ مغزی و کما است. خیلی از آنها تصور می‌کنند عزیزشان تنها در کما فرو رفته و بالاخره چشم باز می‌کند و به زندگی برمی‌گردد.

فریبا قربانی قائم مقام واحد فراهم‌آوری اعضای پیوندی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در این خصوص گفت: هیچ امکانی برای بازگشت افراد مرگ مغزی به زندگی وجود ندارد. مرگ مغزی و کما آن قدر به هم شبیه‌اند که ما تشخیص مرگ مغزی را بر عهده هر پزشکی نمی‌گذاریم. پزشک تشخیص باید کاملا خبره باشد، تازه بعد از تشخیص آن پزشک ۴ پزشک دیگر با حکم وزیر بهداشت برای تشخیص نهایی و تایید تشخیص پزشک قبلی بر بالین فرد مرگ مغزی حاضر می‌شوند. یعنی اعلام مرگ مغزی به خانواده‌ها به این آسانی صورت نمی‌گیرد. و خب طبیعی است که بسیاری از خانواده‌ها هم اطلاعی از تفاوت کما و مرگ مغزی ندارند و برای همین باور نمی‌کنند.

وی اظهار کرد: بعد از تشخیص مرگ مغزی هرچقدر خانواده‌ دیرتر به اهدا رضایت دهد، تعداد اعضایی که قابلیت اهدا دارند کم و کمتر می‌شود. اولین عضوی هم که از بین می‌رود و دیگر قابل اهدا نیست ریه است، تعداد خانواده‌هایی که زود راضی به اهدای اعضای عزیزان خود می‌شوند کم نیست ولی خانواده‌هایی هم هستند که تا آخرش راضی به این کار نمی‌شوند و بعضی‌ها وقتی رضایت می‌دهند که کار از کار گذشته است. آنها با گریه خواهش می‌کنند که اعضای عزیزشان اهدا شود. ولی موضوع این است که حفظ ارگان‌های حیاتی فرد مرگ مغزی، یک زمان طلایی دارد که نباید از دست برود. همشهری آنلاین