به گزارش پایگاه خبری پزشکان و قانون (پالنا)، مواد تقویت‌کننده مصونیت‌بخشی «Adjuvant» ترکیبات شیمیایی یا بیولوژیک‌ در واکسن‌ هستند که باعث تحریک کلی «غیراختصاصی» سیستم ایمنی علیه آنتی‌ژن یا آنتی‌ژن‌هایی می‌شوند که به همراه آن تزریق شده‌اند.

گروهی از محققان علوم پزشکی در موسسه فناوری ماساچوست «MIT» و موسسه تحقیقات اسکریپس در این مطالعه موش‌ها را با واکسنی آزمایش کردند که حاوی ترکیبی از دو ماده تقویت‌کننده پاسخ ایمنی بود. نویسندگان ارشد این مقاله پیش‌تر دریافته بودند که ترکیب این دو ماده باعث واکنش‌های ایمنی قوی‌تر می‌شود. در مقاله جدید آن‌ها نشان دادند که این واکسن دوگانه در غدد لنفاوی تجمع می‌کنند؛ جایی که گلبول‌های سفید خون موسوم به سلول‌های بی «B» با آنتی‌ژن‌ها برخورد می‌کنند و دستخوش جهش‌های سریع می‌شوند که به تولید پادتن‌های جدید منجر می‌شود.

نتایج نشان داد آنتی‌ژن‌های واکسن تا یک ماه آنجا باقی ماندند و این شرایط به سیستم ایمنی اجازه داد تا تعداد بسیار بیشتر و با تنوع بالاتر «در مقایسه با واکسن حاوی یک ماده تقویت‌کننده» از پادتن‌ها را علیه اچ‌آی‌وی تولید کند.

به گزارش ایندیپندنت این در واقع همانند روندی است که در جریان مواجهه بدن با یک عفونت معمولی اتفاق می‌افتد. وقتی ویروس یا باکتری وارد بدن می‌شود آنتی‌ژن‌های آن برای مدتی طولانی در بدن باقی می‌مانند و سیستم ایمنی فرصت دارد بارها و بارها با آن‌ها برخورد کند. در نتیجه سلول‌های ایمنی «به‌ویژه سلول‌های بی» جهش‌های متعددی دارند و پادتن‌هایی متنوع‌تر و کارآمدتر تولید می‌کنند. این روند باعث می‌شود مصونیت ایجادشده قوی‌تر و گسترده‌تر باشد و بتواند انواع مختلف ویروس یا جهش‌های آن را شناسایی کند.

واکسن دوگانه‌ای هم که اخیرا طراحی شد به دلیل باقی‌ ماندن طولانی‌مدت آنتی‌ژن‌ها در غدد لنفاوی همین فرایند را تقلید می‌کند. به همین علت بدن می‌تواند تنها با تزریق یک دز واکسن مصونیتی قوی و ماندگار شبیه آنچه پس از یک عفونت طبیعی رخ می‌دهد به‌ دست آورد.