به گزارش پایگاه خبری پزشکان و قانون (پالنا)، در سال‌های اخیر، سبک زندگی نشسته در جوامع گسترش یافته و پشت‌میزنشینی‌های طولانی در محل کار و ساعت‌های متمادی استفاده از تلفن همراه و رایانه، به بخش جدانشدنی زندگی روزمره مردم تبدیل شده است، این تغییر الگو اگرچه در ظاهر بی‌خطر به نظر می‌رسد اما اثرات قابل‌توجهی بر سلامت عمومی برجای گذاشته و نیاز جامعه به خدمات فیزیوتراپی و توانبخشی را به طور بی‌سابقه‌ای افزایش داده است.

افزایش مشکلات اسکلتی‌–عضلانی، دردهای گردن و کمر، اختلالات حرکتی ناشی از کم‌تحرکی و حتی کاهش کیفیت عملکردی بدن، تقاضا برای مراجعه به مراکز فیزیوتراپی را به شکل چشمگیری بالا برده است، به طوری که این خدمات اکنون نه‌تنها برای بیماران دارای آسیب‌های جسمی بلکه برای بسیاری از افراد عادی جامعه نیز به ضرورتی روزمره تبدیل شده‌اند.

ایرج عبداللهی رئیس انجمن فیزیوتراپی ایران در خصوص میزان نیاز مردم به خدمات فیزیوتراپی گفت: براساس آمارهای جهانی 80 درصد مردم دچار کمردرد و 60 درصد دچار گردن درد می‌شوند و در ایران سالانه 150 هزار بیمار دچار سکته مغزی و نیازمند خدمات توانبخشی می‌شوند، با این حال آنچه این روند را نگران‌کننده‌تر می‌کند عدم همراهی بیمه‌ها در پوشش خدمات فیزیوتراپی است. در حالی که نیاز مردم افزایش یافته، بیمه‌های پایه همچنان از گسترش پوشش خدمات توانبخشی سر باز می‌زنند و این موضوع هزینه درمان را به شکلی فزاینده بر دوش بیماران قرار داده است.

وی افزود: بسیاری از خانواده‌ها که با مشکلات اقتصادی دست‌وپنجه نرم می‌کنند توان پرداخت جلسات متعدد فیزیوتراپی را ندارند و همین موضوع سبب شده این خدمات که در اصل بخشی از نیازهای اولیه سلامت محسوب می‌شوند به کالایی لوکس تبدیل شود. ادامه چنین وضعیتی علاوه بر افزایش نابرابری در حوزه سلامت می‌تواند پیامدهای جدی‌تری در سال‌های آینده بر جای بگذارد.

در ادامه پرهام پارسانژاد دبیر انجمن فیزیوتراپی ایران از ابعاد جدیدی از عدم پوشش بیمه‌ای خدمات فیزیوتراپی پرده برداشت و گفت: نبود پوشش بیمه‌ای باعث شده برخی خدمات به صورت آزاد و غیرضروری به بیماران تحمیل شوند، در حال حاضر به دلیل اینکه شورای عالی بیمه تعیین‌کننده پوشش بیمه‌ای خدمات فیزیوتراپی است ما متأسفانه شاهد هستیم که در بخش‌های مختلف چه از نظر کای فنی و چه از نظر کای حرفه‌ای پوشش لازم ارائه نمی‌شود.

وی اضافه کرد: همین موضوع باعث شده همکاران ما از نظر تعرفه‌ای در شرایطی قرار بگیرند که مجبور شوند میان ارائه خدمات مناسب و میزان دریافتی خود نوعی تعادل و توازن ایجاد کنند. در برخی موارد ممکن است درمان‌هایی که تحت پوشش بیمه نیستند به بیمار تحمیل شود زیرا بیمار مجبور است هزینه را از جیب خود پرداخت کند و در نهایت این بیماران هستند که متضرر می‌شوند.

دبیر انجمن فیزیوتراپی ایران تصریح کرد: بعد دیگر این معضل، یعنی عدم دریافت خدمات ضروری به دلیل هزینه‌های بالاست، گاهی نیز ممکن است بیمار به دلیل نبود پوشش بیمه برای برخی خدمات ضروری، اصلاً آن خدمات را دریافت نکند و همین مسئله زمان درمان را طولانی‌تر کند. برای مثال درمانی که ممکن است با یکی دو جلسه و با استفاده از روش‌هایی مؤثرتر اما غیرقابل پوشش بیمه‌ای بهبود یابد به دلیل هزینه بالا برای بیمار امکان‌پذیر نیست. در نتیجه بیمار مجبور می‌شود در جلسات متعدد و با روش‌های روتین فیزیوتراپی تحت درمان قرار گیرد که هم روند درمان را طولانی‌تر می‌کند و هم هزینه نهایی را افزایش می‌دهد.

وی با اشاره به بخش‌هایی از خدمات فیزیوتراپی که تحت پوشش بیمه‌های پایه قرار ندارند افزود: بخش مهمی از توانمندی فیزیوتراپیست‌ها در تمرین‌درمانی، درمان‌های دستی و تصمیم‌گیری بالینی برای انواع آسیب‌هاست، اما متأسفانه این توانمندی‌ها در تعرفه‌گذاری شورای عالی بیمه اصلاً دیده نشده‌اند. تعرفه‌ها عمدتاً تجهیزات‌محور تعیین شده‌اند نه تخصص‌محور. در همین راستا درخواست ما این است که توجه بیشتری به بخش‌های تخصصی فیزیوتراپی معطوف شود و پوشش بیمه‌ای برای تک‌تک خدمات، متناسب با میزان تأثیرگذاری آن‌ها، مورد بازنگری قرار گیرد.