پایگاه خبری پزشکان و قانون؛

رئیس شورایعالی سازمان نظام پزشکی گفت: وزارت بهداشت «راهنمای عمومی اخلاق حرفه‌ای» را که به پیشنهاد کمیسیون تخصصی اخلاق به تصویب شورای عالی نظام پزشکی رسیده است، به عنوان یکی از دروس دانشجویان علوم پزشکی، لازم الاجرا دانست.
خوب خدا رو شکر بالاخره مشکل اخلاق پزشکی هم حل شد. ان شاءالله که دغدغه آقای روحانی هم با این اقدام مرتفع شده باشد.

  مثل اینکه همه فراموش کرده اند این دانشجویان  پزشکی همان دانش آموزان درسخوان با عینک های ته استکانی هستند که اغلب هم ردیف جلو کلاسهای دبستان و دبیرستان می نشستند و بدون اجازه آقا معلم حتی نفس هم نمی کشیدند و به جز درس خواندن و نمره گرفتن و شاگرد اول شدن به چیز دیگری فکر نمی کردند و از منزل هم احتمالا جز سرکوفت بابا و مامان که "پا شو درست رو بخون و چرا نمیای غذا تو بخوری" خاطره دیگری ندارند. حداقل در مقایسه با هم سن و سالهایشان، هم چشم و گوش بسته تر بودند و هم کمتر شیطنت می کردند و در دانشگاه هم جز اخلاق و رفتار و گفتار نیکو چیزی به آنها آموزش داده نشد.
البته یک واحد درسی به نام "اخلاق پزشکی" هم داشتند. نه این که فکر کنید نداشتند و حالا دارند. حالا فقط ماخذ درسی شان عوض شده تا دغدغه بعضیها  را رفع کنند و گرنه بعید میدانم در جامعه از نظر اخلاق از این قشر سر به راه تر سراغ داشته باشید. شاید باشد ولی من سراغ ندارم. اگر شما سراغ دارید، بگویید تا اطلاعاتم را به روز کنم.
 
 ولی من امروز یک بی اخلاقی خیلی واضح در جامعه پزشکی می بینم که هیچکس به فکرش نیست. نه خودشان، نه مسئولین و نه معلمین اخلاق و تهیه کنندگان رفرنس درس اخلاق پزشکی و آن اینکه اخلاق پزشکی را با اخلاق زندگی برای پزشک یکی گرفتند و تاکید بر اینکه پزشک باید مخلق به اخلاق پزشکی باشد و از اخلاق زندگی او فراموش کرده اند.
 
 اخلاق پزشکی‌ مجموعه‌ای از ارزش هاست که بر روابط پزشک و بیمار حاکم است. چهار اصل اخلاقی اولیه و ساده عبارتند از:
 احترام به خودمختاری و استقلال فردی بیمار.
 سودرسانی یعنی باید به نفع بیمار و سود او عمل کند.
 عدم ضرررسانی یعنی به فرد، آسیبی وارد نشود.
 عدالت و انصاف و برابری رعایت گردد.
 
 دیگر معیارهایی که گاهی اوقات مورد بحث قرار می‌گیرند عبارتند از:
 احترام گذاشتن به افراد یعنی بیمار حق دارد که با حفظ شأن و احترام، تحت درمان قرار گیرد.
 راستگویی و صداقت و ....
 
 اما مگر یک پزشک فقط با بیمار سر و کار دارد؟
 پزشکان هم در جامعه زندگی می کنند و باید اصول اخلاقی مورد نیاز برای زیست فردی و اجتماعی را بلد باشند. آنچه باعث سلامت و بقاء آنها می شود مانند شجاعت و گرفتن حق خود و اعتماد به نفس در روابط اجتماعی هم جزو اصول اخلاقی است که در زندگی هر انسانی لازم است.
 
 آنچه در دوره تحصیل و کار، مرتب به پزشکان گوشزد می شود متاسفانه از آنان شخصیتهایی ساخته است بیش از حد به قولی منطقی و بچه مثبت که به نسبت سایر اقشار ظلم پذیرترند. نرم، آرام، مهربان و ساکت هستند و متاسفانه ترس و خودسانسوری و پیش داوری در مورد نشدن ها در پیگیری حقوق اجتماعی خود را دارند. کمتر به منافع جمعی فکر می کنند و بیشتر منافع فردی خود را می بینند و به راحتی از حق خودشان می گذرند. بسیار پرکارند و کمتر به فکر تفریح و سلامت خود و خانواده شان هستند و شب و روز و خواب و راحت و رویا و خیالشان، بیمار و کار و بیمارستان است و اغلب چندین برابر افرادِ هم سن و سالشان کار می کنند. شجاعت چندانی در گرفتن حق خود ندارند و صدایشان را بالا نمی برند و متاسفانه اگر به پست و مقامی رسیدند، کمتر به منافع جامعه پزشکی می پردازند و گاهی هم به راحتی زیراب همکارانشان را می زنند و از تاختن به جامعه پزشکی ابایی ندارند. اهل شکایت کردن نیستند و اغلب مورد شکایت قرار می گیرند و در صورت شکایت، حتی راه دفاع از خود را هم ناتمام گذاشته و به راحتی محکومیت خود را می پذیرند. اهل اعتراض نیستند و اغلب برای پیشبرد امور خود، فردی عمل می کنند و به امور صنفی و جمعی کمتر اعتقاد دارند و از کسانی که به عنوان  مسئولین صنفی شان انتخاب کرده اند، کمترین حرف شنوی و حمایت را دارند و البته توقع حل و پیگیری بسیاری از مشکلات را هم از آنها دارند در حالیکه حاضر نیستند ریالی در این راه خرج کنند یا ساعتی وقت بگذارند و قدمی در این راه بردارند.

 و این سیکل معیوب متاسفانه همچنان ادامه دارد؛ به طوری که امروز شاهد هستیم صنوف پزشکی  بسیار ضعیف شده و به راحتی حقوق جامعه پزشکی پایمال و هر آدم ضعیفی بر جامعه پزشکی بدون هیچ ترس و واهمه ای می تازد.
 
 جامعه محترم پزشکی خود را دریابید و به فکر بقاء و سلامت خود باشید.
 زندگی فقط یک بار است.