به گزارش پایگاه خبری پزشکان و قانون (پالنا)، مینو کلانتری گفت: در این شرایط بین عملکرد فرد و انتظاراتی که از او می رود عدم هماهنگی وجود دارد، معلولیت به محیطی که فرد در آن زندگی می کند نیز بستگی دارد، زیرا با توجه به هنجارهای جامعه، فرد نسبت به همتایان خود معلول در نظر گرفته می شود.

مدیر گروه کاردرمانی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی درباره علل بروز معلولیت های جسمی و حرکتی را به دو دسته از بدو تولد و اکتسابی تقسیم کرد و ادامه داد: آنچه در روند رشد جنین رخ می دهد مانند فلج مغزی، ناهنجاری های کروموزومی، نقص عضو ها و مواردی از این دست، به عنوان معلولیت های از بدو تولد قلمداد می شود.

وی درباره معلولیت های جسمی و حرکتی اکتسابی افزود: معلولیت های اکتسابی مانند ضایعات نخاعی، سکته مغزی، قطع عضو و MS پس از تولد و در طول زندگی ایجاد می شوند.

کلانتری گفت: معلولیت های در بدو تولد به دنبال دلایل مختلفی مانند عوامل ژنتیکی، عفونت ها، سو تغذیه، مصرف داروها و دخانیات، سن بالای مادر هنگام بارداری، قرار گرفتن در معرض اشعه و عوامل محیطی دیگر رخ می دهد.

عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تصریح کرد: عامل درصد زیادی از معلولیت های بدو تولد هنوز ناشناخته است. نقش هرکدام از این عوامل ممکن است در نقاط مختلف کشور متفاوت باشد؛ به طور مثال در استان هایی که ازدواج فامیلی بیشتر است ممکن است اختلالات ژنتیکی بیشتر عامل بروز معلولیت باشد.

وی درباره راه های جلوگیری از بروز معلولیت های در بدو تولد اظهار کرد: با توجه به عواملی که در بروز معلولیت شناخته شده هستند می توانیم با آزمایشات ژنتیک قبل از ازدواج، معاینات بارداری، آموزش مادران باردار در مورد عدم مصرف خودسرانه دارو و تغذیه سالم از بروز درصد زیادی از معلولیت ها پیشگیری کنیم.

کلانتری درباره اهمیت غربالگری در دوره بارداری برای تشخیص انواع معلولیت ها گفت: آزمایش های غربالگری در سه ماهه اول و دوم بارداری از آزمایش های ساده و بی خطر مانند آزمایش خون و سونوگرافی تا آزمایش های کمی پرخطر مانند آمنیوسنتز "نوعی آزمایش ژنتیکی" می تواند به تشخیص برخی از ناهنجاری های بدو تولد در شکل گیری اندام ها، برخی از اختلالات ژنتیکی مانند سندروم داون و مشکلات قلب و عروقی، ابتلا به دیابت، بارداری و یا عفونت های از بدو تولد کمک کند.

مدیر گروه کاردرمانی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی درباره علل ایجاد معلولیت های اکتسابی اظهار کرد: بخشی از معلولیت های اکتسابی جسمی حرکتی ناشی از حوادث رانندگی، حوادث حین کار و سقوط است که درصد زیادی از معلولیت ها مانند ضایعات نخاعی، اختلالات مغزی و قطع عضوها را به دنبال دارند.

وی در خصوص راه های پیشگیری از معلولیت های اکتسابی گفت: افزایش سطح ایمنی در جاده ها، رعایت اصول ایمنی هنگام کار، رعایت قوانین راهنمایی و رانندگی و اجتناب از رفتارهای پرخطر، آموزش همگانی در مورد عواملی که سلامت فرد را به خطر می اندازند و معاینات سالیانه می تواند از درصد زیادی از معلولیت های اکتسابی پیشگیری کند.

کلانتری ادامه داد: هدف کاردرمانی ارتقای عملکرد فرد و استقلال وی در فعالیت های روزمره زندگی است، نقش کاردرمانی در بهبود کیفیت زندگی معلولان جسمی و حرکتی به افراد کمک می کند تا زندگی تا حد امکان مستقل، پربار و رضایت بخش داشته باشند؛ بنابر این کاردرمانی در تمام معلولیت های جسمی و حرکتی نقش موثری ایفا می کند.

عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی درباره معلولیت هایی که فرد را دچار ناتوانی و مشکلات جنسی می کند افزود: بسیاری از بیماری ها مانند ضایعات نخاعی، صدمات مغزی، بیماری های سیستم عصبی مرکزی مانند MS و ناهنجاری های شدید اسکلتی و عضلانی ضمن ایجاد مشکلات حرکتی می توانند همراه با مشکلات جنسی باشند که کمتر مورد توجه تیم درمان قرار می گیرد، یکی از به روزترین روش ها، استفاده از فناوری های کمکی و روباتیک جهت افزیش عملکرد بیمار و استقلال در فعالیت های روزمره زندگی است.

در ادامه مهدی رضایی، دکترای تخصصی کاردرمانی و عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی نیز در این باره گفت: معلولیت یک وضعیت نامناسب است که پیامد یک نقص و ناتوانی است و مانع انجام نقشی می شود که فرد با توجه به شرایط سنی، جسمی، اجتماعی و فرهنگی باید انجام دهد.

وی افزود: طبق آخرین گزارش ها چهار درصد جمعیت کشور را افراد دارای تشکیل می دهند و تحقیقات نشان داده است که احتمال ابتلای افراد معلول به مشکلات روانی، نسبت به افراد غیرمعلول بیشتر است، اولین مسئله روانی که در این بیماران دیده می شود اختلالات افسردگی و اضطراب است.

این دکترای تخصصی کاردرمانی تصریح کرد: اگر فرد زمینه های ژنتیکی داشته باشد ممکن است به بیماری های شدید تری مانند بیماری های خلقی نیز دچار شود و مسلماً پیامد این اختلالات روانی انزوای بیشتر افراد معلول، از دست دادن بیشتر نقش های اجتماعی و روابط اجتماعی در سطح جامعه است.

رضایی گفت: برچسب بیماری هایی مانند فلج مغزی یا عقب ماندگی باعث بیشتر فاصله گرفتن افراد از جامعه می شود، بالا بردن سطح آگاهی جامعه درباره موضوع کم توانی و معلولیت هایی که در اثر بیماری های مختلف ایجاد می شود، موثرترین راهکار برای جلوگیری از ابتلای افراد معلول به بیماری های روانی است، با بالا بردن سطح آگاهی جامعه، افراد دارای معلولیت راحت تر می توانند با معلولیت خود کنار بیاییند و به خاطر درگیر نشدن در یک سیکل معیوب، ارتباط خود را با جامعه قطع نمی کنند.

عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی درباره نقش خانواده ها در جلوگیری از انزوای افراد دارای معلولیت اظهار کرد: علاوه بر نقش پررنگ جامعه در این مسئله، اگر خانواده هم تسلیم شرایطی مانند ناآگاهی جامعه شود، باعث تشدید کم توانی و محدودیت فرزند خود خواهند شد.

وی درباره تفاوت روش های درمان بیماری های روانی افراد دارای معلولیت با افراد غیر معلول گفت: اختلالات روانپزشکی که پیامد یک معلولیت است، می تواند اوضاع فرد را وخیم تر کند و باعث شود فرد معلول دچار افسردگی و یا اضطراب شود و هرچه بیشتر از نقش های اجتماعی خود فاصله بگیرد بنابراین اختلالاتی مانند افسردگی در افراد معلول پیچیده تر از افراد افسرده غیر معلولی است که در جامعه دارای شغل و نقش هستند.

رضایی در پایان اضافه کرد: به عنوان یک متخصص توانبخشی به همکاران پزشک تاکید می کنم که در کنار پرداختن و توجه به مسائلی مانند تجویز دارو و مسائل جسمی افراد دارای معلولیت به مسائل روانی و اجتماعی افراد معلول توجه بیشتری داشته باشند، زیرا اگر بعد روانی و اجتماعی فرد معلول دچار مشکل باشد، بهبود وضعیت جسمانی نیز دچار اختلال می شود.

به گزارش ایرنا بر اساس آخرین داده های سازمان بهداشت جهانی بیش از یک میلیارد نفر معادل ۱۵ درصد از جمعیت جهان با انواع ناتوانی ها دست و پنجه نرم می کنند. از بین این یک میلیارد معلول، بین ۱۱۰ تا ۱۹۰ میلیون تفر معلول جسمی حرکتی وجود دارد که در ایفای نفش های فردی خود با محدودیت رو به رو هستند.

طبق اعلام سازمان بهزیستی در سال ۹۶، تعداد معلولان جسمی حرکتی در کشور نیز به حدود ۴۵۰ هزار نفر می رسد، یعنی معلولان جسمی حرکتی تقریباً ۳۰ درصد از کل جمعیت معلولان کشور را تشکیل می دهند.

معلولیت های جسمی حرکتی با علل و شدت های مختلف در افراد ایجاد می شوند که عوارض این معلویت ها می تواند فرد را در انجام کارهای روزمره دچار کم توانی و یا ناتوانی کند.

مشکلات معلولان جسمی حرکتی تنها در مسائل فیزیکی خلاصه نمی شود و برای پرداختن به مسائل آنان ابعاد روانی و اجتماعی نیز باید مورد توجه قرار گیرد، اما در وهله اول افزایش آگاهی عمومی جامعه درباره بعد جسمانی معلولیت ضروری است.