چنین مفهومی برایم تازگی داشت ولی با کمی تعمق پی بردم که نه اتفاقا کاملا هم قابل پیش بینی بود!

سالها از گروهی از معممین شنیده ام که اسلام دین کاملیست و آنان وارثان و بانیان دین اسلامند پس میبایست کامل بودن دین را ثابت کنند و یکی از مسائل مهم نیز حوزه سلامت و درمان است، لذا هم تعالیمشان درست خواهد بود و هم درآمدشان!

 در مقابل این تازه معممین‌، گروه دیگری از معممین واقعگرا مخالف شدید چنین برداشتی از دین هستند و بارها در سخنرانی های خود عالمان دینی را از این انحراف بر حذر داشته اند و مفهوم کاملیت دین را در اصالت وجودی و نگاه جامع دین به دنیا دانسته اند و نه پرداختن به جزئیات! 

و آنچه منظور از کاملیت برای طرفداران طب اسلامیست را به نوعی شارلاتانیسم و انحراف از دین میدانند.

  بیان عطش گروهی برای پوشیدن لباس طبابت از زبان دین حربه‌ای است که گروهی متظاهر برای پوشش دادن به نیت خود از آن بهره جسته اند که خوشبختانه این سود‌جوبی از چشمان بسیاری از علمای حقیقی دینی و مذهبی پنهان نمانده است.

 بر طبق روایات و سنت حسنه معصومین مرز واضحی بین طبیبان و عالمان دین وجود دارد چرا که طبیب از علوم تجربی بهره میگیرد به جهت صحت جسمانی انسان و عالم دینی از علوم الهی و ماورایی در جهت صحت روحانی آدمی .

به عبارتی طبیب آبادی خانه را حفظ میکند تا روح در آن بواسطه آموزه های دینی تعالی و شعور درک الطاف الهی را بیابد .

‌حال اگر توصیه‌های مفیدی نیز در‌ مورد زندگی مادی روزانه انسانها در آموزه های دینی هست قطعا مفید و در حد توصیه های بهداشتی است که اطبا نیز از آن بهره میبرند. این گونه توصیه ها هرگز در حد یک علم پویا و بالنده نیست و بنا بر تعلیمات صحیح دینی نیز جایگزین کردن آنان با علم تجربی یک جنایت و دروغ است‌، چرا که تعالیم اسلامی مومنان را به آموختن، تجربه کردن و تحصیل علم تشویق میکند و حتی ارزش آن را از عبادت بیشتر میشناسد!

  متاسفانه در روزهای اخیر مدعیان طب جدید اسلامی‌، فرصت را غنمیت شمرده اند تا خود را از چنگ تیز بین علم در جهت قضاوت‌، ‌برهانند که بتوانند از ساده دلی مردم کمال سود‌جویی را انجام دهند.

باید دقت کنیم که بی‌شک رفتار فقها و مجتهدین در درمان ناخوشی‌های خود و ارجح دانستن رای اطبا در حیطه علم بدن نیز یکی از مهمترین نشانه‌های رویکرد صحیح دین اسلام و مذهب شیعه به علم تجربی است و حال در این روزها تصمیمات مجلس شورای اسلامی نه تنها از سوی جهانیان قضاوت خواهد شد بلکه در کوره سخت قضاوت مومنین حقیقی -که کم نیز نیستند- سنجیده خواهد شد و وای بر روزی که مجلس در این آزمون شکست بخورد.