به گزارش پایگاه خبری پزشکان و قانون (پالنا)، احمد مهری گفت: دوران اپیدمی کرونا نشان داد خلاها و کمبودهای نظام سلامت در ایران و جهان جدی تر از چیزی است که تصور میشد. در ایران علیرغم نتایج قابل توجه ایجاد شبکه های بهداشتی در بهبود شاخص های سلامتی، بدلیل نتایج دیربازده خدمات پیشگیری و بهداشت، کمبودها در این حوزه بسیار مورد غفلت قرار گرفته است.

وی افزود: علیرغم خدمات گسترده در حوزه بهداشت طی اپیدمی کرونا، ما برای مراقبت های مرزی، بیماریابی، بازرسی بهداشتی، مراقبت های سلامت خانواده و بهداشت شغلی کمبود شدید نیرو داریم اما همیشه این کمبودها در سایه توجه به مسایل حوزه درمان گم شده است و مدیران و سیاست‌گذاران نظام سلامت بدان توجه نکردند، متاسفانه ما میبینیم کمبود نیرو باعث میشود تشدید بازرسی‌های بهداشتی به میزان کافی انجام نمی‌شود، مراقبت‌های بیماریابی بخاطر کمبود نیرو کافی نیست و بعد که این کمبودها خود را در افزایش مبتلایان و پیک های متعدد کرونا نشان میدهد و بیمارستان و مراکز درمانی شلوغ میشود و فکر می‌کنیم کمبود کادر درمان مشکل اساسی است، در حالی که کمبودها و بی توجهی به سیاست های بهداشتی مسبب این اوضاع بوده که همیشه از آن غفلت می‌شود.
 
اپیدمیولوژیست و کارشناس سلامت عمومی ادامه داد: مدیریت نظام سلامت نتوانسته از دانش آموختگان حوزه بهداشت بطور بهینه برای خدمت رسانی تخصصی این حوزه به میزان کافی استفاده کند. شرم اور است دانشجویی که چهارسال با هزینه بیت المال تربیت میشود را در مشاغل کاملا غیر تخصصی مثل پذیرش و منشی بخش های بیمارستان استفاده میکنند ولی از حرفه افراد در جهت افزایش توان پیشگیری در کشور استفاده نمی‌کنند.

به گزارش فارس مهری در پایان گفت: هرگاه گفته شده چرا در حوزه پیشگیری و بهداشت با استخدام بیشتر اقدام نمی‌کنید گفته‌اند بودجه کم است. هر تخت مراقبت ویژه بطور روزانه بین سه تا شش میلیون تومان برای دولت و نظام سلامت هزینه دارد. چند هزار بیمار هم اکنون روی تخت های بیمارستانی بستری اند. چطور این عدد و رقم های مالی هزینه بر، برایمان مهم نیست اما بکارگیری و استخدام نیروی کافی در بخش بهداشت که مانع جدی در تولید بیمار است را به بهانه کمبود بودجه مورد توجه قرار نمی‌دهیم؟، ساختار و ماهیت گفتمانی در مدیریت نظام سلامت بر مبنای تفکر درمان محوری است و تا زمانی که این روحیه بر جامعه حکم فرما باشد همیشه توجه به مسائل حوزه درمان است و اگر صدها هزار تخت بیمارستانی هم به جامعه تزریق شود هیچ ارتقای سلامتی امکان پذیر نیست.