علی رغم اینکه رشته پزشکی با علم روز سروکار دارد، متاسفانه بسیاری از تصمیماتی که علیه پزشکان عمومی به خصوص از طرف سازمان های بیمه گر و رسته های پزشکی غیر از پزشکان عمومی گرفته شده، مبتنی بر فکت های علمی و براساس حقایق علمی نیست. مثلا سازمان های بیمه گر در شورای عالی بیمه تصمیم گرفتند که پزشکان عمومی حق نوشتن MRI، سیتی اسکن و آزمایش های خاص را ندارند، در حالی که اولین جایی که مردم برای طبابت به صورت عام مراجعه می کنند، پزشکان عمومی و پزشکان خانواده هستند. اگرپزشک عمومی اجازه نوشتن نداشته باشد، مجبور است که بیمار را به پزشک متخصص ارجاع دهد و پزشک متخصص دوباره او را ویزیت و درخواست MRI کند. 

اینکه MRI را مثال زدم، به این دلیل است که خودم مدتی به عنوان معاون طرح و برنامه یکی از سازمان های بیمه فعالیت می کردم و همکاران ما اذعان می کردند که 90 درصد MRI های ارجاعی از سوی پزشکان متخصص، سالم و بدون مشکل بوده است. هزینه ای که این پروسه برای بیمه ایجاد می کند، خیلی بیشتر از آن است که از مسیر پزشک خانواده دنبال شود. از طرفی بسیاری از این بیماران در صف های متعدد و سنگین پزشکان متخصص انتظار می کشند یا مسافت های چندین کیلومتری را طی می کنند و خیلی ها از ادامه روند درمان منصرف می شوند. در صورتی که اگر پشت این تصمیمات، تدابیر علمی می بود، هیچ وقت شورای عالی بیمه چنین سیاستی را پیش نمی گرفت و صورت مساله را پاک نمی کرد و این قدر دردسرساز نمی شد. 

این تصمیمات نوعی فشار مضاعف ایجاد می کند که از نظر وجهه پزشکی خوب نیست. از طرفی به مردم و بیماران فشار وارد کرده و بار مالی چندین برابری به بیمه ها تحمیل می کند. شورای عالی بیمه الان هم این جرات را ندارد که اعلام کند تصمیمات ما اشتباه بوده و کماکان این مسیر اشتباه ادامه دارد. 

بنابراین اگر از دید علمی به مسائل نگاه شود، در حوزه مسائل بین رشته ای اتفاقات مثبتی می افتد. کمااینکه این اتفاق در مورد انتقال اطلاعات به روز در جوامع پیشرفته خصوصا آمریکا و انگلستان که پزشکان خانواده و پزشکان عمومی آنها خیلی قوی تر است، مشهود است و علاوه بر ارتقای علمی پزشکان، وجهه اجتماعی آنها را نیز بهبود خواهد بخشید. از طرفی مردم نیز از این سردرگمی ها نجات پیدا می کنند و برای درمان یک سرماخوردگی ساده به دنبال متخصص گوش، حلق و بینی و ... نمی روند. 

این طرز تفکر اشتباه است. انجمن ها یا تابع قوانین وزارت کار بوده یا از وزارت کشور اعتبار می گیرند و یا انجمن های علمی زیرمجموعه وزارت بهداشت هستند. در حوزه پزشکی برخی فعالیت های خدماتی و ... هستند که قوانین کار و کارگر و ... بر آنها حاکم است. اما زمانی که بیشترین شکایات از پزشکان در حوزه تخلفات علمی یا درمانی و ناشی از مقوله ای است که باید مبتنی بر مسائل علمی می بوده اما نبوده یا آن قاضی رای غیرعلمی داده، در اینجا انجمن های علمی هستند که اگر قوی باشند، می توانند از پزشک خود که از او شکایت شده، دفاع کنند و به کاری که انجام شده سندیت دهند. همینطور در مورد بسیاری از تصمیم ها ازجمله در حوزه تغذیه مردم و ...، انجمن های علمی هستند که می توانند جامعه را با پزشکان پیوند و آشتی دهند. درواقع نقشی که انجمن های علمی می توانند با تصمیمات درست خود در پیشگیری از بیماری ها، کاهش بار بیماری، پایین آوردن هزینه های درمان و جلوگیری از رسیدن بیماری به مرحله غیر قابل جبران داشته باشند، ناشی از قدرت علمی آن زیرگروهی هست که مردم به آن مراجعه می کنند یا باید بکنند. بنابراین انجمن های علمی را اصلا نباید دست کم گرفت. 

هر چه انتخابات پرشورتر و تعداد رای دهندگان بیشتر باشد، وجهه تیم منتخب و قدرت نفوذ آن بیشتر خواهد بود، چون پشتوانه آن قوی تر است. ما بنا به گفته ریاست کل سازمان نظام پزشکی 98 هزار پزشک عمومی در کشور داریم و معمولا در این انتخابات نهایتا هشت هزار نفر رای می دهند که این مساله قطعا نشان دهنده یک پشتوانه قوی برای گروه انتخاب شده نیست. به اعتقاد بنده، بدبینی هایی پشت این انتخابات وجود دارد که البته شاید گاهی هم درست بوده است. انجمن پزشکان عمومی از سال 70 و انجمن علمی پزشکان عمومی از سال 71 رسمیت یافته اما عملا پزشکان ما تغییر شگرفی را ندیدند. با این حال مسیر صحیح این نیست که انسان انتخابات را تحریم کند و بی تفاوت باشد، بلکه اگر همه پای کار بیایند و انتخاب کنند، مطالبه گری هم بیشتر خواهد شد. 

انجمن هم می داند که اگر کم کاری کند، با انتقاد شدید مواجه خواهد شد، کمااینکه وقتی نماینده گروه کثیری از پزشکان باشد، وزارت بهداشت، مجلس، سازمان های بیمه، نظام پزشکی، دانشگاه ها و ... نیز می دانند که این افراد نماینده عده زیادی از صنف پزشکی کشور هستند و جایگاه و نفوذ کلام و حرف آنها دارای سندیت و اعتبار بیشتری خواهد بود. 

حضور پزشکان اصلا به این مساله ارتباطی ندارد که گروه های قبلی چه کردند و این را باید به حساب اشتباه خود پزشکان عمومی بگذاریم که در دوره های قبل با تعداد کمتری رای جلو رفتند. در این صورت افرادی که انتخاب شدند می گویند ما که منتخب گروه قلیلی هستیم و این جامعه به خاطر مشکلات اجتماعی و صنفی به زیرگروه های مختلف از جمله زیبایی، طب کار، مراکز ترک اعتیاد، پزشکان خانواده و ... پراکنده شده عملا نباید به کسی پاسخ گو باشیم. این مساله باعث رکود می شود. 

هدف من این است که اگر در گروهی هستم و در جایی کار می کنم، با توجه به فعالیت های علمی گذشته یا علاقه مندی هایی که به خصوص در حوزه پیشگیری و بهداشت داشتم، حداقل در گروه و صنف خودم تاثیرگذار باشم. آرزوی من این است که انجمن علمی پزشکان عمومی تقویت شود و ما بتوانیم به سلامت مردم کمک کنیم، نه اینکه به عنوان یک موقعیت شغلی یا فرصتی که برای ما امتیاز داشته باشد، به آن نگاه کنیم. هدف این است که جامعه را با این قشر فرهیخته که دوست دارند خدمت گذار مردم خود باشند و همیشه در موقعیت های مختلف ازجمله کرونا، جنگ، سیل، زلزله و ... کنار آن ها بودند، همین قدر بماند و گروه هایی که قصد دارند این ارتباط را خدشه دار کنند، به هدف خود نرسند. ان شالله همکاران ما بتوانند با طیب خاطر کار کنند و به اهدافی که برای حوزه سلامت دارند، برسند.