آیا حکمی که برای پزشک صادر شده، قانونی است؟
بیماری در ریکاوری دچار مشکل شده تا مرز نباتی شدن پیش رفته و برگشت می‌کند. عمده مشکل هم کمبود امکانات و پرسنل بیمارستانی بوده است. بیمار وکیل گرفته شکایتی را تنظیم می‌کند. در وهله اول، پزشک به توبیخ و درج در پرونده محکوم می‌شود. ولی وکیل بیمار راضی نشده و مجددا درخواست تجدیدنظر می‌کند ولی این بار، شایت به برائت پزشکان منجر می‌شود. بار دیگر وکیل بیمار اعتراض می‌کند و اینچنین استدلال می‌کند که چون پزشکان به حکم اولیه که توبیخ و درج در پرونده بوده، اعتراضی نکرده‌اند، باید همان رای اولیه، بازگردد. و همین اتفاق هم می‌افتد. آیا چنین رویه‌ای قانونی است؟
به گزارش پایگاه خبری پزشکان و قانون، دکتر حسین اربابی، پزشک و وکیل پایه یک دادگستری به این سوال اینگونه پاسخ می‌دهد:
مطابق با ماده ۸۲ آیین رسیدگی دادسرا‌ها و هیأت‌های انتظامی سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران، چنانچه محکوم به مجازات انتظامی درخواست تجدیدنظر کند، هیأت تجدیدنظر نمی‌تواند، مجازات انتظامی را تشدید کند. (مانند دادگاه‌های کیفری). اما اگر شاکی درخواست تجدید نظر کند، منعی برای تشدید مجازات یا تبدیل حکم برائت به حکم محکومیت و یا بالعکس وجود ندارد. بنابراین رأی تجدیدنظر بر صدور حکم برائت پزشک از نظر شکلی بطور صحیح صادر شده است.
همچنین وفق ماده ۱۰۲ همان آیین‌نامه «مقرراتي كه در دادرسي بدوي يا تجديدنظر رعايت مي‌شود، در مرحله رسيدگي در هيات عالي نيز جاري است، مگر اينكه به موجب قانون يا مقررات آئين‌نامه ترتيب ديگري مقرر شده باشد». یعنی ماده ۸۲ در مرحله رسیدگی در هیأت عالی نیز جاری است. بنابر این در هیأت عالی نیز حکم عدم تشدید مجازات، مربوط به زمانی است که محکوم انتظامی درخواست تجدید نظر از رأی هیأت تجدیدنظر نموده باشد.
اما اگر شاکی یا وکیل او تجدید‌نظر‌خواهی کنند، منعی برای تشدید مجازات یا تخفیف آن وجود ندارد. بنابراین رأی صادره از هیأت عالی انتظامی نیز از نظر شکلی صحیح است.
اما استدلال انجام شده به هیچ وجه استدلال قانونی و موجه نیست، چرا که عدم تجدید‌نظر‌خواهی از حکم محکومیت را نمی‌توان صرفا اقرار یا قبول مجرمیت از طرف متهم دانست. مثلا ممکن است پزشک از حقوق قانونی خودش اطلاع کافی نداشته باشد و یا اینکه چون طرف شاکی زودتر تجدید نظر‌خواهی کرده است، لزومی بر تجدید نظر‌خواهی احساس نکند و صرفا در مقام دفاع بر آید، در حالی‌که اگر طرف وی تجدید‌نظر‌خواهی نمی‌کرد، چه بسا محکوم به رأی صادره اعتراض می‌نمود.
بنابراین از نظر شکلی (به ترتیب صدور حکم برائت و محکومیت) در هر دو مرحله صحیح است.
پایان پیام/
نظر خود را بنویسید