کوتاهی زمانی که هر دو مدیر ارشد وزارت بهداشت و درمان و سازمان نظام پزشکی برای اجرای برنامه‌های خود دارند، سبب می‌شود که مه غلیظی بر فضای سلامت در این زمستان برقرار شود. اینکه در کشورهایی مانند ما اولویت در برنامه محوری بیشتر شبیه شوخی‌های کودکانه است، سبب می‌شود اهمیت نفراتی که به عنوان وزیر بهداشت و رئیس سازمان انتخاب می‌شوند، بسیار جدی‌تر شود.

ابهام‌، بلاتکلیفی و بدتر از آن، نداشتن امید به تغییر در بسیاری از دست‌اندرکاران، مشخصه این دوره گذار است که برای آنکه در تمام دوره دو سال و نیم آینده تداوم نیابد، به نگاه استراتژیک و زمان‌بندی شده نفرات اول این دو سازمان احتیاج دارد.

البته اگر به نبود این دو نفر فقدان مرحوم دکتر نوربخش و تازه‌وارد بودن مدیران جدید سازمان تامین اجتماعی را نیز بیافزائیم، فضا نگران‌کننده‌تر می‌شود.

کاهش غلظت این مه سنگین و اینکه بتوان برای فرصت کوتاه باقی مانده از دولت‌ و سازمان فعلی اندیشه‌ای درست را برقرار کرد، احتیاج به چابکی بسیار زیاد در تعیین راهبردهای کوتاه و میان مدتی دارد که قطعاتی از یک تصویر بزرگتر باشند.

شاید باید بازهم تکرار کنیم که مدیران محترم چه باور کنید و چه نکنید، این بار واقعا وقت تنگ است.