پس از انتشار فیلم تشر زدن وزیر بهداشت به مدیر یک بیمارستان در مقابل کارکنان مجموعه، یکی از پزشکان آشنا با آن مدیر و جو حاکم بر آن بیمارستان، یادداشتی در اختیار پایگاه خبری پزشکان و قانون قرار داد که عینا بازنشر می‌شود؛

با سلام. خدمت همکاران محترم. 
دکتر فرهمند هستم. سال ۹۱ و ۹۲ سرپرست بیمارستان رودان بودم. شهر رودان با جمعیت حدودا ۱۰۰ هزار نفری در فاصله ۹۰ کیلومتری بندرعباس قرار داره. منطقه محرومیه. هنوز سی تی اسکن نداره. یه بیمارستان ۶۴ تختخوابی داره. اون زمان هنوز بیمارستان قدیمی بود و بیمارستان جدید افتتاح نشده بود. همون موقع هم با کمبودهای شدید مواجه بود. مریضا لامپ‌های کم مصرف، جا لیوانی، پتوهای بیمارستان و (یک‌بار شیر آب دستشویی) رو می‌بردن خونه. 

فقط یه متخصص اطفال بومی داشت و یه متخصص داخلی غیر‌بومی مقیم همون شهر که هنوزم هست. یه جراح، زنان و رادیولوژیست و بیهوشی و یه اطفال طرحی داشت. پزشکان اورژانس استخدامی از ۴ نفر، اول دو نفر و بعد، فقط یه نفر با بیمارستان همکاری میکردن و ترجیحشون این بود که مطبشون رو بچرخونن؛ چون پرکیس نزدیک یک سال عقب بود. پزشکان اورژانسش‌ طرحی بودن. هیچ کس دوست نداشت بعد از طرحش اونجا بمونه. 

یادمه همون موقع هم مشکل بالش و پتو داشتیم. من برای حل مشکل اومدم تهران با یه شرکت مذاکره (به سبک التماس آبرومندانه) کردم که لحاف و بالش بیمار سفارش دادم. اون موقع ۵ میلیون تومان! که آخرشم به دلیل تاخیر پرداخت هزینه توسط بیمارستان مجبور شدم از پول خودم تسویه کنم. یکی دو بارم بخاطر تعمیر دستگاه دیالیز از جیبم دادم. همون آقای صالحی مدیر بیمارستان که وزیر سرش داد میزنه اون موقع هم مدیر داخلی بود. بسیار آدم شریف و زحمتکشیه. تا بعد وقت اداری سر کار بود ولی حاضر نبود از غذای بیمارستان بخوره که در هزینه‌ها صرفه جویی بشه. روزی یک تا چهار مورد اعزام بیمار به بندرعباس داشتیم که یه بهیار با سابقه ۲۹ سال توی تصادف کشته شد. هنوزم سی تی نداره. اون شب که اون تشر وزیرو‌ دیدم تمام اون سختی‌ها و شرمندگی پیش مریضا و پزشکا دوباره برام زنده شد. 
جالب اینه که فیلمبردار اصلا اون مدیر بیمارستان را نشون نداد. 

فقط از وزیر فیلم گرفت!