(به اين ترتیب تعداد قابل ملاحظه‌ای از  مهندسان، پرستاران، معلمان، پزشکان، کاركنان شرکت‌های بزرگ و کوچک اقتصادي و... اگر مشمول این ماده گردند کارگر محسوب می‌شوند.کارگرانی که بعضا قانون کار هم به دلیل اهمال برخي کارفرمايان شامل حالشان نمی‌شود.)

بحران جهانگیر کرونا تمام بشریت را به مبارزه فرا‌خوانده است.
شرکت های اقتصادی بزرگ و کوچک جهان که در بیشتر موارد به سود بیشتر می‌اندیشند و حتی در وقت جیک جیک مستانِ رشد و سودهای هنگفت نیز برخی از آنان سعی می‌کردند قوانین ملی و جهانی کار را دور بزنند. همان‌هایی که از در میان آسمان و زمین نگه داشتن کارگران و کم کردن دستمزد آنها به انحاء مختلف فروگذاری نمی کردند، حالا در هجوم کرونا مبهوت و به طور بیمارگونه‌ای خشمگین شده‌اند و به جای کمک گرفتن از منابع مالی ناشی از سودهای گذشته و حفاظت حداقلی از زیرمجموعه های خود
به طور غیرعادی به سیاست تعدیل (بخوانید اخراج) کارگران روی آورده و خانواده‌های بیشماری را در این شرایط غیرعادی در سخت ترین شرایط قرار دا‌ده‌اند.
 بسیاری از این مدیران اقتصادی نابودی وحشتناک این تعداد عظیم از جمعیت جهان را فقط برای اینکه کمترین آسیب در سود را ببینند،به سادگی کلیک کردن چند دکمه انجام داده‌اند 

 به یاد داشته باشیم بحران گرسنگی درتعقیب بحران کرونا در آمده و از هم اکنون ۱۲۰ میلیون نفر به ۸۲۰ میلیون گرسنه قبلی جهان اضافه کرده و همین تعداد انسان را نیز در یک قدمی آن قرار داده است.
اعداد گاهی فریبنده اند و اینها صرفا آمار و عددهای ساده روی دستکاپ کامپیوتر‌های سازمان فائو نیست و هریک شماره، یک انسان ارزشمند با خانواده،توانایی‌ها و رویاهایش را نمایندگی می‌کند.
 
کارگران قبل از کرونا‌ نیز همواره با چالش‌های معیشتی دست وپنجه نرم میکرده ‌اند و اکنون بیش از هر زمان دیگری به کمک و حمایت احتیاج دارند.

کمک‌های واقعی و بسته‌های معیشتی حمایتی از طرف دولت می‌تواند مرهمی بر زخم‌های اقتصادی تمام دهک‌های پایین اقتصادی باشد.
از طرفی دولت‌ها با امکانات ویژه خود در این بحران می‌توانند بر بنگاه‌های اقتصادی و نحوه برخورد آنان با کارگران خود نظارت حمایتی بیشتر داشته باشند و بیطرفانه مانع از تضییع حقوق کارگران شوند.

روز کارگر روزی ‌است که کارگران و خانواده‌های‌شان در آرامش زندگی کنند و الا اختصاص روزی به نام آنان ، در حالیکه زیر فشار اقتصادی کمر خرد می‌کنند هیچ معنایی ندارد.