در مناسبات اجتماعی فرهنگی معلمین و اساتید جز گروه‌های مرجع جامعه و از بالاترین دهک‌ها محسوب شده و چشمهای جامعه به آن‌ها به نوعی برای الگوبرداری دوخته شده‌است خصوصا چون این مواجهه معمولا در سنین پایین جامعه -کودکی ،نوجوانی و جوانی- اتفاق می‌افتد از قضا بسیار عمیق و تاثیرگذار است.

 

از نظر اقتصادی نیز معلمین نقش مهمی در تشکیل طبقه متوسط ایفا می‌کنند و بخش قابل ملاحظه‌ای از آن هستند.

اما ازسویی به دلیل فشار های اقتصادی و نازک‌تر شدن روز افزون طبقه متوسط ،این گروه مرجع  خصوصا طیف بازنشسته‌ی آنان تحت فشار اقتصادی قرار دارند.

از طرفی هم به نظر می‌رسد در سنجه محاسبه حقوق آنان از لحاظ هم‌ارزان اداری خود در سایر مشاغل، درجاتی از اجحاف دیده می‌شود.

 

با این شرح می‌توان گفت که این گروه بین پتک و سندان عزت نفس بالا‌، درجه فرهیختگی مثال زدنی و فشار اقتصادی کمرشکن به نوعی اسیر شده‌اند و همین شرایط بسیاری از آنان را در معرض سقوط از طبقه متوسط اقتصادی معمول‌شان قرار داده است.

 

جامعه پیشرو و پویا نیاز به نیروهایی توانمند و صاحب دانش دارد و سر  این رشته نهایتا به سیستم  آموزش و اوضاع معلمان و اساتید باز می‌گردد.

معلم و استاد تحت فشار اقتصادی توانایی ارائه بهترین نسخه از خود را نخواهد داشت.

 

در مورد بازنشستگان فرهنگی - و حتی می‌توان گفت همه بازنشستگان - نیز با توجه به بعد گسترش یافته خانوار در سنین بازنشستگی، صورت‌ها با سیلی سرخ نگه داشته می‌شود و این فرجام عادلانه‌ای برای آن که عمر خود صرف این کرده‌اند نیست.

 

حال معلمان خیلی خوب نیست و بیش از هر زمان  نیاز جدی به حمایت اقتصادی- که البته هر مقدار از آن  قابل قیاس با زحمات آنها نخواهد بود- از طرف سازمان‌ها و وزارتخانه‌های متبوع خوددارند.

نگذاریم و نگذارید که دیر شود