به گزارش پایگاه خبری پزشکان و قانون (پالنا)، روز ملی جمعیت امسال در حالی فرا می‌رسد که میزان ولادت‌های کشور به کمترین حد خود طی دهه‌های گذشته رسیده است.

این روند می‌تواند عواقب جدی برای آینده کشور داشته باشد و بر بخش‌های مختلف از جمله نیروی کار، رفاه اجتماعی و رشد اقتصادی تاثیر منفی بگذارد.

کاهش جمعیت به تدریج منجر به مشکلات زیادی در سیستم‌های رفاهی، اقتصادی و اجتماعی خواهد شد. یکی از مهم‌ترین پیامدهای این روند نزولی کاهش تعداد نیروی کار، کارآفرینان و نوآوران است. این امر باعث می‌شود که توان اقتصادی کشور تحت تاثیر قرار گیرد و رشد اقتصادی کند شود. علاوه بر این با افزایش نسبت سالمندان به کل جمعیت، نیاز به مراقبت‌های ویژه از این قشر افزایش خواهد یافت که خود چالش‌های جدیدی برای سیستم‌های رفاهی به وجود می‌آورد.

از سوی دیگر بسیاری از کشورها به دلیل افزایش جمعیت سالمندان، با بحران‌هایی در سیستم‌های بهداشتی و درمانی خود مواجه می‌شوند که ایران نیز از این قاعده مستثنی نخواهد بود.

اما آن‌چه در این میان دارای اهمیت است علت بروز پدیده‌ کاهش جمعیت و فرزندآوری است. نکته‌ای که وجود دارد این است که این موضوع تنها محدود به کشور ما نیست و بسیاری از کشورهای دیگر نیز با کاهش شدید جمعیت خود دست و پنجه نرم می‌کنند، برای مثال چین، ژاپن، کره جنوبی و اکثر کشورهای اروپایی با معضل پیری جمعیت مواجه شده‌اند اما بسیاری از این کشورها، با ایجاد جاذبه‌هایی تلاش می‌کنند تا جمعیت جوان کشورهای دیگر را به مهاجرت کردن به کشور خودشان سوق دهند و از این طریق تبعات کاهش جمعیت خود را جبران کنند و یا با ایجاد مشوق‌هایی جمعیت جوان در سن باروری خود را به فرزندآوری ترغیب می‌کنند. با وجود این در ایران هنوز زیرساخت‌های کافی برای ترغیب جوانان به ازدواج و تشویق زوجین به فرزندآوری مهیا نشده است.

نتایج یک پیمایش ملی که از زوجین متأهل در سنین باروری «20 تا 50 سال» در زمستان 1403 انجام شده مؤید این ادعاست. در این پیمایش تمایلات و رفتار فرزندآوری در میان ایرانیان بررسی شده است. نتایج این پیمایش حاکی از آن است که 77.7 درصد از پاسخ‌دهندگان تمایل به فرزندآوری یا داشتن فرزند جدید نداشته‌اند. این گروه از افراد اعلام کرده‌اند که علت 87 درصد از عدم تمایل‌شان به فرزندآوری، نگرانی از تأمین آینده فرزندشان است.

برخی دیگر از نگرانی‌ها از جمله مشکلات اقتصادی، نبود درآمد کافی، نبود فضای کافی و مسکن مناسب، مانع از تصمیم‌گیری به آوردن فرزند جدید می‌شود. همچنین بسیاری از افراد اذعان داشته‌اند که تعداد فرزندان فعلی‌شان برای آنان کافی است و به لحاظ روانی آمادگی برای فرزندآوری ندارند. جدول زیر سهم هریک از این مسائل در عدم تمایل زوجین به فرزندآوری را نشان می‌دهد:

در این پیمایش همچنین از حدود 23 درصد از زوجینی که اعلام کرده‌اند تمایل به فرزندآوری دارند دلایل تمایل به تولد فرزند پرسیده شده است. بیشترین علتی که این زوجین درباره تمایل خود به فرزندآوری ذکر کرده‌اند این بوده است که آن‌ها دوست دارند تجربه مادر یا پدر شدن را کسب کنند. 86 درصد زوجینی که در این پیمایش مورد پرسش قرار گرفته‌اند عنوان کرده‌اند که علت تمایلشان به فرزندآوری خواستن خانواده‌ای پرجمعیت است.

85 درصد از این جمعیت همچنین معتقد بوده‌اند که فرزندآوری به تحکیم بنیان خانواده منجر می‌شود. در این میان باورهای مذهبی نیز نقش پررنگی در تمایل به فرزندآوری داشته به طوری که 78 درصد از پاسخگویان اظهار کرده‌اند که علت تمایلشان به دارا بودن فرزند، توصیه‌های دینی به فرزندآوری است.

یکی دیگر از عوامل مؤثر بر تمایل به فرزندآوری در کشور وضعیت مسکن افراد است. طبق آمار افرادی که دارای مسکن رایگان یا امانتی هستند بیشترین تمایل را به فرزندآوری دارند در حالی که مستاجران با مشکلات اقتصادی و عدم دسترسی به مسکن مناسب، کمترین تمایل را به فرزندآوری دارند. این موضوع نشان می‌دهد که سیاست‌های مسکن باید به گونه‌ای تغییر یابند که بتوانند به خانواده‌ها کمک کنند تا شرایط بهتری برای تصمیم‌گیری در خصوص فرزندآوری داشته باشند.

از سویی یکی از راهکارهایی که در بسیاری از کشورها به عنوان راه حل بحران کاهش جمعیت درنظر گرفته شده ارائه مشوق‌های مادی و معنوی به زوجینی است که به تازگی فرزنددار شده‌اند، در کشور ما نیز قانون جوانی جمعیت در سال 1400 به تصویب رسید و به همه دستگاه‌ها اجرا شد که در آن مشوق‌های مختلفی برای فرزنددار شدن گنجانده شده است.

فاطمه محمدبیگی رئیس فراکسیون جمعیت مجلس در این خصوص گفت: به طور میانگین حدود 30 درصد از تکالیفی که قانون جوانی جمعیت بر عهده دستگاه‌های مختلف نهاده است.

مرضیه وحید دستجردی دبیر ستاد ملی جمعیت یک اشکال را به مشوق‌های در نظر گرفته شده برای خانواده‌ها وارد دانست و گفت: حدود 73 درصد از فرزندان کشور فرزند اول و دوم هستند و فرزندان سوم به بعد تنها 27 درصد را تشکیل می‌دهند در حالی که بسیاری از مشوق‌ها بر فرزندهای چندم تمرکز دارد، بنابراین اگر بخواهیم منطقی فکر کنیم، باید مشوق‌ها را برای این 73 درصد در نظر بگیریم و در عین حال برای آن 27 درصد نیز اعتبارات و برنامه‌ریزی کافی در نظر گرفته شود.

از سوی دیگر آمارها نشان می‌دهد که میزان ازدواج در کشور سه درصد نسبت به سال قبل کاهش داشته است به طوری که طی سال 1402 بیش از 484 هزار مورد ازدواج در کشور به ثبت رسیده که این آمار در سال 1403، حدود 470 هزار مورد بوده است، این موضوع بیانگر این است که برای جوان شدن جمعیت کشور صرفاً تشویق زوجین متأهل برای فرزندآوری کافی نیست و باید به افزایش آمار ازدواج در بین دختران و پسران مجرد نیز توجه جدی شود.

دبیر ستاد ملی جمعیت در این خصوص گفت: میانگین سن ازدواج برای مردان حدود 28 سال و برای زنان حدود 24 سال است. برای کاهش این سن باید برنامه‌ریزی فرهنگی و اقتصادی داشته باشیم. باید روی میزان ازدواج جوانان تمرکز کنیم اما متاسفانه در قوانین جمعیتی بر موضوع ازدواج تاکید و تمرکز ویژه‌ای نشده است.

نمودار کاهشی آمار ازدواج در دو سال گذشته: