الف: فرايند درمان، رابطه‌ای دوسویه بین بیمار و پزشک بوده، شکل‌گیری سالم و مستحکم این رابطه از شروط لازم و واجب بهبودی است. به این معنی که  دانایی درخور پزشک و تجربه دست شفابخش او به تنهایی و بدون این عامل محوری اعتماد، راهی به سلامت نخواهد داشت.

رابطه‌ای که حاصل گذاشته شدن خشت خشت جلب اعتماد صادقانه از سوی دو طرف با صرف زحمات و اوقات بسیار است تا در نهایت به ساخته شدن‌ پلی‌ منجر شود تا پروسه بهبودی با کمترین چالش ممکن از روی آن عبور کند.

 

ب: در صنف پزشکی نیز چونان اکثر صنوف یک اکثریت به عنوان بدنه و دو اقلیت در دو سر طیف وجود دارند:

1-   اکثریتی که با وظیفه‌شناسی و تمام توان به درمان بیماران می‌پردازدند.

2-   اقلیتی در یک سر طیف که بر پایه تصمیم شخصی بیش از انجام وظیفه معمول‌ و فرای شرایط طبیعی انسانی، خود را در اختیار بیماران قرار می‌دهند.

3-   و دیگر اقلیتی که در دیگر سوی طیف با بی‌تفاوتی‌، اهمال و سودجویی به بیماران خود می‌نگرند و با آنها رفتار می‌کنند .

سوای اعتبار‌بخشی به این سه بخش، منطق حکم می‌کند که ملاک قضاوت در مورد هر صنف اکثریت آن باشد که در خدمت بیماران است و تمام مساعی خود را صرف درمان آنان می‌کند.
 

ج: از سویی رسانه‌های اجتماعی و جمعی و همه‌گیر شدن آنها کمک می‌کند تا رابطه بیمار و پزشک – صرف‌نظر از مسائل محرمانه آن که تابع قوانین اخلاق پزشکی است- در اتاق شیشه‌ای قرار گیرد و با نقد کژی‌ها و اشکالات توسط این رسانه‌ها، شکل‌گیری این رابطه مهم بین بیمار و پزشک به سمت بالیده‌شدن و بلوغ بیشتر برود و فرایند بهبودی در درمان که هدف غایی طب است بیش از پیش محقق گردد که باید آن را گرامی داشت و به استقبالش رفت.
 

د: اما فاجعه در بستر سوءاستفاده و از جایی کلید می‌خورد که یک فرد غیرحرفه‌ای - البته از میان انبوه فعالان کارآمد فضای اجتماعی- با هدف مطرح کردن خود به هر قیمت با سلاح «تعمیم» صاحب تریبون و رسانه می‌شود و مثلا یک اشکال بی‌ربط مثل صورتحساب وسایل مصرفی یک بیمارستان را‌ - که به اعتراف خود برنامه‌سازان هنوز حتی صحت و سقمش مشخص نبوده - با عملکرد پزشکان کل کشور! مرتبط می‌کند و به جای بررسی، نقد صریح و ریشه‌یابی مساله اصلی (صورتحساب بیمارستان)، به طور عمومی به کلیت صنف پزشکی و شرافت حرفه‌ای آنان توهین می‌کند.

اثرات این توهین و پاشیدن بذر بی‌اعتمادی نسبت به پزشکان بدون دلیل مشخص، آن هم صنفی که سر و کارش با جان و سلامت مردم است و وجود اعتماد بیمار- پزشک شرط لازم درمان بیماران است‌، می‌تواند اثراتی اسفبار‌، وحشتناک و گاهی غیرقابل جبران داشته باشد چرا که باز‌گرداندن این‌ اعتماد مخدوش‌شده‌ کاری بسیار دشوار است و‌ به تمثیل انداخته‌شدن سنگی به چاه که ده‌ها عاقل برای بیرون آوردنش لازم است، می‌ماند.

از مسئولین رسانه‌‌جمعی صدا‌و‌سیما موکدا خواسته می‌شود چنین اتفاقات تلخ و آسیب‌زایی را ‌در زیر‌مجموعه خود بسیار جدی گرفته با عذرخواهی صادقانه در همان برنامه از محضر ملت جبران مافات کنند و مهمتر از آن اینکه در دادن تریبون به افراد دقت بیش از پیش نمایند چرا که یک اظهار‌نظر تعمیمی و نادرست از فردی کار‌نابلد، ممکن است اثرات اجتماعی ماتاخر آسیب‌زای بزرگی در امر سلامت ملت ایجاد کند.

این مسئولین باید دقت نمایند که بسیار بجاست تا صراحت و عاجل بودن جزیی از اقدام موثر آنان باشد چرا که اگر کار به مرحله بازنگشتن آب و آبرو و اعتماد رفته به جوی بینجامد، میلیون‌ها انسان مایوس و نگران که حاصل جو بی‌اعتمادی ایجاد شده از چنین برنامه‌هایی هستند، تاوان آن را می‌پردازند.