سزاست گر من از این غصه، زار گریم، زار

 

خبر کوتاه بود‌: «پزشک درمانگر اعتیاد به دلیل اصرار بر اجرای پروتکلی که سال‌هاست نادرستی آن را فریاد زده بودیم‌، هدف گلوله قرار گرفت و به قتل رسید.»

چشم آن دسته از مسئولین وزارت بهداشت و تصمیم گیران حوزه درمان اعتیاد که سال‌هاست میخ آهنین اعتراض درمانگران به نحوه اجرای پروتکل در سنگ مرغ یک‌پای بی‌توجهیشان فرو نمی‌رود‌، روشن.

این اتفاق خاطرات تجربه های مشابه و متعددی را در سالهای ارائه خدمت در مرکز گذری شوش برای مددجویان بیخانمان البته با سلاح سرد و سرنگ آلوده به ایدز برایم زنده کرد.

زمانیکه مسئول نظارت بر درمان معاونت درمان و مسئول همتراز در معاونت بهداشتی حرف حساب را نمی پذیرفتند و بزعم خود آن مرکز را بابت عدم اجرای مو به موی پروتکل قطع سهمیه می کردند و ما را بدون دارو و بدون حمایت در برابر دهها مددجوی خمار و نیازمندی می گذاشتند که درمقابل تهدیدهاشان با سلاح سرد و سرنگ آلوده‌، ناگزیر به بیان صدور دستور قطع سهمیه از دانشگاه بودیم.

بیاد دارم که به معاون درمان وقت دانشگاه گفتم: «شما ژنرال و من و همکارانم سرباز خط مقدم مبارزه با اعتیادیم‌، اگر پشتیبانی لجستیک که همان تحویل دارو و تسهیل در رساندن دارو به دست بیمار است را شما درست بعهده نگیرید‌، ما سربازان به اتاق فرمانده عقب نشینی خواهیم کرد و تیم ستادی ناگزیر از مقابله با مراجعان صف خواهد شد.»

اما دریغ و درد که تا زمان مواجهه مستقیم با آن تهدیدها‌، مسئول نظارت بر درمان اعتیاد معاونت درمان دانشگاه هرگز باور نکرده بود که چنین تهدیداتی هست و پس از مواجهه با تهدید‌، بجای تصحیح دیدگاه خود‌، میخواست پای پلیس ۱۱۰ را به مرکز بگشاید غافل از آنکه راه مقابله با مددجوی خمار ، پلیس نیست و یک دستورالعمل درمانی اجرایی درست هیچگاه نباید مانع دستیابی فرد نیازمند ، به درمان شود.

بیاد دارم که بارها در جلسات مختلف هشدارها درباره احتمال خطرات جانی اجرای پروتکل فعلی را گفتیم و مسئولان شنیدند اما کسی باور نکرد.

مرگ جانگداز همکار درمانگر عزیزمان‌، آن هم با سلاح گرم و به گناه اجرای پروتکل، به باور من، حاصل سیاستهای نابخردانه پزشک ستیز وزارت بهداشت است که در سه دولت آخر تا کنون به اوج خود رسیده.

برای همقطاران خود نگران و برای سیاستگذاران پزشک ستیز دولتها که نفرات شاخصی از آنان هم مدرک ما بوده اند و مایه شرمند ، بسیار متاسفم.

بقول دکتر طالبی عزیز، هم مدرک‌، همکار نیست.

مرگ دلخراش و جانگداز همکار درمانگرمان را به خانواده محترم و آحاد پزشکانی که از پزشکی امرار معاش می‌کنند تسلیت عرض می‌کنم و امیدوارم این خون ارزشمند‌، خونبهایش رفع پزشک‌ستیزی حاکمان باشد.