مقاله مندرج در شماره ۵۵۴۸ مورخ پانزدهم مرداد ماه آن روزنامه وزین با عنوان "بیش از ۵۰ درصد پزشکان متخصص سهمیه‌ای هستند" و ابراز نگرانی در خصوص آینده نظام سلامت کشور شایسته تقدیر است.

از زمان ادغام آموزش پزشکی در وزارت بهداری و تشکیل وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، این وزارت‌خانه با سوءاستفاده از جنبه‌ی آموزشی درمان، عملا کلیه‌ی امور درمانی "صرف نظر از تعداد مراجعین" را بر دوش دستیاران "رزیدنت‌ها" و کارورزان "اینترن‌ها" انداخت و تدریجا و تلویحا، خود را از جذب پزشک درمانگر "و طبیعتا پرداخت حقوق درمانگران" معاف کرد!

استراتژیست حوزه سلامت راه حل مشکلات بهداشت و درمان کشور و دسترسی عادلانه به خدمات پزشکی را در برگرداندن پزشکان عمومی به چرخه درمان کشور و پیگیری سیستم ارجاع و واقعی سازی تعرفه‌ها دانست.

قدری از تلاش‌مان را باید بر لزوم هشیاری وزارت بهداشت متمرکز کنیم تا دوباره مانند سال ۱۳۹۸ دچار غافلگیری نشویم.

از نظر نگارنده، تیتر دوم این نوشته، یکی از زیباترین شعرهای نیماست که بارها در متن هایم از آن استفاده می‌کنم. گاهی انسان در اوج تلاش و زحمت و پایبندی به اعتقادات خود «مجبور» به سکوت می‌شود. مجبور به تن دادن به قضا و قدری که خیلی هم دلخواهش نیست.

هر دوره که انتخابات نظام پزشکی یا انجمن‌های بزرگ (از نظر تعداد افراد تحت پوشش) برگزار می گردد، تجزیه و تحلیل شعارهای انتخاباتی کاندیداها، فرصت مناسبی فراهم می کند تا ما به برخی مسائل آگاه شویم. در انتخابات اخیر یکی از همین انجمن های علمی بزرگ، ما شاهد این بودیم که اغلب کاندیداها هدف اصلی خود را انجام «فعالیت‌های رفاهی» برای اعضای صنف اعلام می کردند. گو اینکه در شلم شوربای صنفی پزشکان، تمام ۸۰ و اندی تشکل صنفی و شبه صنفی و علمی و... به همه چیز سرک می کشند و فلان انجمن علمی تنها کاری که نمی کند کار علمی است و بهمان انجمن صنفی، تنها تلاشی که نمی کند تلاش صنفی، اما اینهمه تندنسی و عطش برای فعالیت های رفاهی، به گونه ای که تبدیل به شعار و هدف انتخاباتی شود، کمی عجیب است...

جناب آقای دکتر عین اللهی وزیر محترم وزارت بهداشت ، درمان و آموزش پزشکی کشور 🔹سوال بسیار شفاف و ساده ای دارم و درخواستم این است که پاسخی بر اساس وجدان بیدارتان بفرمایید. نه نیاز به توضیح دارد و نه داستان سرایی میکنم ، زیرا جواب به این سوال قطعا مربوط به نتیجه تصمیمات امروز شما و مدیران ارشد کشوری میباشد.

پزشک متخصص و وزیر اسبق علوم گفت: سوءمدیریت مزمن در وزارت بهداشت که به‌جز در مواردی معدود، فضای سیاست‌زدگی و ناکارآمدی و تملق و هواداری حزب باد غلبه داشته است و اکنون هم شاهد نمونه‌ای از آنیم! ضعف در سیاست‌ها و برنامه‌های سلامت‌محور بهداشت و تغذیه و پیشگیری، کمبود دارو و مشکل داروهای بی‌کیفیت، فساد در واردات دارو و تجهیزات و روابط باندی از دیرباز وجود داشته است!

صندوق رفاه سازمان نظام پزشکی شاخه مالی این مجموعه بوده، وظیفه اصلی آن طبق اساسنامه: "کمک به رفع مشکلات مالی و رفاهی اعضای سازمان و شاغلان حرف پزشکی کم درآمد و خسارت دیده است" بنابراین خیل عظیمی از ماماها، کارشناسان علوم آزمایشگاهی، فیزیوتراپ‌ها و پزشکان جوان و کم درآمد... جامعه هدف این صندوق هستند که در واقعیت هیچگاه اولویت و حتی اساسا جزئی از برنامه‌‌های صندوق نبوده، صندوق عملا در خدمت افراد و لابی‌های خاص و متنفذی است که به عنوان قلک شخصی آنها عمل می‌کند.

بالاخره داروی نوین هملیبرا در بدن چند بیمار هموفیلی که از انگشتان دست هایمان بیشتر نیست جریان یافت.

در سالهای نوجوانی کاتب این سطور، در میهن اسلامیم بنا شد برای رفع تبعیض و برقراری عدالت آموزشی، مناطق مختلف کشور بر حسب برخورداری از امکانات آموزشی یا عدم آن تفکیک شوند تا نخبگان به صرف عدم دسترسی به کلاسهای خصوصی کنکور یا مدارس نخبه‌پرور از تحصیلات عالیه باز نمانند.

داشتن امنیت شغلی از دغدغه‌های اصلی اغلب پزشکان به‌ ویژه پزشکان عمومی کشور است که بیشترین سهم جامعه پزشکی را به خود اختصاص داده‌اند.

بیش از ۷۰ تشکل صنفی و شبه صنفی پزشکی!!! این نتیجه خواست و استقبال دولت از تقسیم و تفکیک یک کالبد واحد به نام «پزشکی» و خُرد و جداسازی آن است. . . . ایکاش روزی تمام تشکل های پزشکی یکی شوند. یعنی اعضای «جامعه پزشکی» هیچ منافع مشترکی ندارند که بتوانند زیر یک سقف جمع شوند؟!! «سازمان نظام پزشکی» هم دست از ولع گسترش و بزرگ شدن بردارد که قطعا اینگونه، هم سرش خلوت تر می شود و هم تمایل دولت هم بر تصدی گری آن کمتر و استقلالش بیشتر خواهد شد. چه ایرادی دارد؛ نهایتا یک «نظام پیراپزشکان» مجزا داشته باشیم تا «نظام پزشکان» مستقل، با فراغ بال، فقط به درد روز افزون پزشکان برسد؟ این تنها راه احیای جنبش های صنفی است. وگرنه، یا این تعدد و تکثر، یا آن تجمیع معظم، ما را از درون نابود خواهد کرد...

نه اینکه سازمان عریض و طویل نظام پزشکی، آش دهان سوزی برای اعضای خود باشد! اصولا نگارنده چند سالیست از این سازمان و انجمن‌های علمی برای پیشبرد مطالبات «صنفی» قطع امید کرده است. اما حرص و ولع وزارت برای تبدیل آن به یک تابلوی نمادین و بی خاصیت، غیر قابل هضم است. وزارتی که چند سال پیش متولی آن گردن کشید و با افتخار گفت: «من وزیر مردم هستم، نه پزشکان!»

پیامبر، اصحاب و امامان هیچگاه مدعی نبودند که در همه کارها صاحب‌نظرند و در هنگام بیماری به حکیمان آن زمان که همان طبیبان فعلی هستند مراجعه می کردند