! کارفرمای ما دولت است که از طریق سازمان های مقرون به ورشکستگی به نام «بیمه» قصد دارد همچنان «ژست» درمان ارزان و رایگان برای مردمش بگیرد. تعیین تعرفه را هم بطور «نیمه قانونی» سپرده به دست یک تجمع کاملا خودی به نام «شورایعالی بیمه» ، تا هر سال با مصوبه های خودش، مخارج خودش را از جیب ما تأمین کند! اینکه چرا سازمان های بیمه گر ایران، هر سال نسبت به سال قبل فقیرتر و مشکل دارتر می شوند، شاید برگردد به اوضاع عمومی نهادهای دولتی که در اغلب زمینه هایی که دخالت کرده اند، جز شکست و بن بست دستاوردی نداشته اند. 

اینکه «سلامت» گران ترین کالای خدماتی بشری است و در همه جای دنیا برای تأمین و پوشش مخارجش بیمه ها تحت فشارند یک طرف، اینکه هیچ راهکار مناسبی جز تأمین نوبتی کمبودها از جیب ملت - کادر درمان نداشته باشیم، یک طرف!

40 سال است که همیشه برای تعیین «حق» مشاغل پزشکی «دعوا» داریم و نتوانسته ایم یک فرمول ساده برای آن تعیین کنیم. 4 سال است که افزایش تعرفه ها را با یک چندم نرخ تورم اعلام می کنیم و وعده به جبران آن در سال بعد می دهیم و اگر «جیک» هم بزنیم، رسانه های تصویری و نوشتاری را با برنامه های خانواده و سیاسی و اجتماعی و طنز و درام و... به جان ما می اندازند، تا نجیب ترین و ساکت ترین صنف خدماتی جامعه را مرعوب و «خفه» کنند! بهتر نیست یک بار برای همیشه، البته نه در شورای عالی، که اصلا معلوم نیست چه کار به طب خصوصی دارد، بنشینیم و همان فرمول قدیم را تأیید یا یک فرمول جدید و مورد قبول جامعه پزشکی طراحی کنیم و از شر دعواهای هر ساله رها شویم؟

گفتیم که امیدی به کار علمی نداریم. که می دانیم اگر تعیین تعرفه ها بر اساس روند مبتنی بر دانش و راه های رفته در کشورهای غربی باشد، تعرفه ها آنقدر بالا محاسبه می شود که ممکن است باعث سکته برخی گردد! اما یک پیشنهاد کاملا ساده ساده ساده داریم. چیزی که در نگاه اول، شاید اندکی شوخی به نظر برسد. اما باور بفرمایید ساده ترین و عملی ترین راه ممکن برای برون رفت از این بن بست است و تقاضا می کنم بدان بیندیشید:

 

می‌توان به سبک عصر قدیم و دوران «داد و ستد» ، یکی از مایحتاج های عمومی مردم، مثلا گوشت و برنج و روغن و... و یا آب آشامیدنی بسته بندی را ملاک قرار داد و افزایش تعرفه ها را منطبق بر نرخ افزایش قیمت این اقلام نمود. ما حتی تمام احترام و استقلال جهانی شغل خود را زیر پا می گذاریم، و حاضریم افزایش تعرفه هایمان را منطبق بر اصناف دیگر، مثلا صنف آرایشگران و تأسیساتی ها و جوشکارها و... بالا ببریم و خودمان «هیچ» کلامی در مورد تعرفه هایمان بر زبان نیاوریم... فقط می ترسم اعتراض اصناف در سال های آینده مزید بر علت شود؛ آنها اعتراض کنند که «از زمان یکی شدن تعرفه ما و پزشکان، فشار دولتی برای عدم افزایش تعرفه های ما هم افزایش یافته» و آن وقت آه و نفرین خود و خانواده شان، دامن ما را هم بگیرد!!!