وقتی کودکی مورد تعدی، تحقیر و رفتار غیر انسانی قرار می‌‌گیرد، به جز نهادهای مسئول دولتی، همه افراد جامعه نیز وظیفه دارند تا در برابر آن واکنش نشان دهند و برای ریشه‌کنی چنین برخوردهایی تلاش و پیگیری کنند.

دستبند زدن به کودکان کار در جایی، اقدام غیرقابل باور ‌خوراندن اجباری و توام با تحقیر گـُل به دو کودک کار! در دیگر مکان و صدها کار غیرانسانی و وحشیانه‌‌ احتمالی دیگر که به سبب اتفاق افتادن در شبکه‌های زیرزمینی و مخفی کار کودکان - مثل گاراژها و گودهای زباله گردی- یا کوچه پس‌کوچه‌هایی که چون دوربینی به ثبت فاجعه‌ وجود ندارد، از آن مطلع نمی‌شویم، در حال تغییر از حالت خاص به رویه‌‌ معمول است. یک فرد با چه حاشیه امنیت و چگونه بدون ترس به انجام این اقدامات ضدانسانی آن هم در قبال کودکان مبادرت می‌کند؟ علت این تهدید و خشونت‌ها برای چیست؟ چه آینده‌ای در انتظار کودکانی است که تحت چنین خشونت‌هایی قرار می‌گیرند؟

طی روزهای گذشته کمیسیون تلفیق مجلس شورای اسلامی به پیشنهاد بعضی از اعضای کمیسیون اقتصادی مجلس تبصره‌ای را به لایحه بودجه ۹۸ اضافه کرده‌اند که متعاقب آن پزشکان، پیراپزشکان، داروسازان و دامپزشکان که از وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و سازمان نظام پزشکی پروانه دریافت می‌کنند، از ابتدای سال ۹۸ باید صندوق فروش داشته باشند.

هدف اصلی از کاربرد گایدلاین‌های بالینی (Clinical guidelines) در مراکز درمانی، ارتقای کیفیت خدمات، کاهش هزینه‌ها، بالا بردن سطح سلامت جامعه و هم‌سطح نمودن استانداردهای ملی با استانداردهای بین‌المللی و ارائه توصیه‌های صریح و آشکار به ارائه دهندگان خدمات و کاهش اختلاف دیدگاه‌ها در عملکردهای بالینی است.

شش سال پیش در ابتدای دوره وزارت قبل نگارنده پنج مقاله به‌هم پیوسته و خطاب به وزیر بهداشت با عنوان" نامه هایی به وزیر " پیرامون مسائل اساسی سلامت به‌نام‌های؛ ویزیت، سرمایه، اشتغال، ارتقاء و امتحان به رشته تحریر درآورد. آن‌چه در این یادداشت‌ها آمد تلاشی بود در یافتن پیشینی‌ترین گره‌های بحران موجود سلامت در کشور ما. یافتن راه‌حل اساسی و قطعی ادعایی بی‌پایه خواهد بود، غرض، در گرفتن یک مباحثه‌ جدی نظری، پیرامون این مسائل اساسی و روشن‌شدن دیدگاه‌های مختلف پیرامون آن بود. این‌که مجموعه این یادداشت‌ها چنین تاثیری داشت یا نه بر من معلوم نشد. حال که در آستانه وزارت جدیدی هستیم، بار دیگر ویرایشی جدید از این یادداشت‌ها را شامل مطالبی جدید منتشر می‌کنم، ولو نه برای شنیده شدن بلکه تنها برای تجدید انتشار در دوره‌های بعد!

وزیر بهداشت رفت! به نظر می‌رسد دوران وزارت قاضی‌زاده هاشمی، پر سر و صداترین و البته پر خرج‌ترین دوران وزارت بهداشت بوده باشد. یکی از مهمترین دستاوردهای هزینه‌های بسیاری که صورت گرفت، کاهش سهم «پرداخت از جیب» مردم بود. امّا آیا کاهش پرداخت از جیب واقعاً متناسب با هزینه‌های انجام شده رخ داده است؟

متاسفانه سالهاست که عدم اعتماد به دیگران و مقدم دانستن منافع فردی بر منافع صنفی و منافع صنفی بر منافع ملی بر خلاف عرف اخلاقی ، شایع و فراگیر شده است. جامعه شناسان وضعیت فعلی جامعه را نوعی سقوط اخلاقی قلمداد میکنند و بدیهی است که جامعه پزشکی هم از این تغییر فرآیند فرهنگی بی نصیب نمانده است...

«دیکته» نام نمایشنامه‌ای از غلامحسین ساعدی-متخلص به گوهر مراد-است. نویسنده‌ای که داستان‌ها و نمایشنامه‌هایش مشحون از مسایل و مفاهیم اجتماعی است و شاید چون خود نیز در کسوت پزشکی بوده به این مسائل از نگاه درمانگری مشفق می‌‌نگریسته است .

سازمان بهداشت جهانی توصیه کرده است که حرفه‌مندان پزشکی نباید آزمایش بکارت را پیشنهاد کنند یا انجام بدهند و حتی توصیه از این هم فراتر رفته و گفته که آنها باید توقف این آزمایش را فریاد بزنند.

درمورد سیستم پزشک خانواده در استرالیا و رضایت پزشکان عمومی از نحوه اجرای آن در این کشور، بسیار شنیده و دیده بودم که پزشکان عمومی بسیاری به آنجا مهاجرت نموده و اغلب راضی بوده‌اند.

اینکه بدون نقد گذشته نمی‌شود به آینده کم اشتباه رسید، پیام همان فلسفه‌ای ست که ملتی را که تاریخ نمی‌خواند، محکوم به تکرار آن می‌داند. اگر ما در سیر تکاملی طرح تحول سلامت بدون نقد گذشته، به ادامه با قوت آن تن بدهیم، در پیشگاه تاریخ به یک سوال پاسخ نداده‌ایم: اگر این مسیر درست بود، چرا به اینجا رسیدیم؟

همیشه هروقت بحث طرح تحول سلامت مطرح می‌شود از افزایش نیاز القائی و درمان زیاده حرف می‌زنیم. حتماً با توجه به بی‌ضابطه بودن امکان دریافت خدمت درمانی در کشور با طرح تحول رایگانی سلامت، سیستم درمانی ما ماموریت حمل آب حیات با ظرف آبکش! را از چشمه بودجه به عهده گرفت. یعنی هر‌کس هر میزان توانست از خدمات درمان رایگان برای هر کسی از سبد یارانه ملی خانواده درمان برداشت کرد...

با اختصاص بودجه‌اى تصمیم میگیریم به همه مردم‌ شام و نهار چلوکباب بدهیم زیرا لایق بهترین‌ها هستند‌. آیا بد است‌؟ خیر بد نیست‌! چه کارى از این بهتر و انسانى‌تر خصوصا که عده‌اى حتى یک وعده غذا هم ندارند براى سیر شدن. سوال می‌کنند‌: «چرا در هیچ کشور ثروتمند دنیا این کار انجام نشده؟» جواب می‌دهیم‌: «چون آنها براى کرامت انسانى اهمیت قائل نیستند و ابتکار ما را هم ندارند.»