مطابق بند ماده ۹ قانون احکام دائمی، شورای‌عالی بیمه وظیفه دارد که بازنگری ارزش نسبی و تعیین تعرفه‌های واقعی درمانی را به دولت ارائه دهد تا دولت بر اساس آن مصوبه برای اجرا بگیرد. اما سوال اینجاست که شورای‌عالی بیمه سلامت چقدر با نظام پزشکی در تعامل بوده و تا چه اندازه از توان کارشناسان خبره‌ای که ما در این زمینه داریم، استفاده می‌کند؟ متاسفانه واقعیت این است که ما صورت مساله را به طور مکرر پاک می‌کنیم.

دکتر بابایی و دکتر جهانگیری نمایندگان پزشکان در شورای‌عالی بیمه هستند که در حد توان کمک می‌کنند.
 

۱۵ نفر.
 

شورای‌عالی بیمه سلامت به معنای نهادی است که افکاری را به دولت منتقل می‌کند و متاسفانه افرادی که عضو آن هستند، دولتی‌اند. همکاران پزشک ما هم در بخش خصوصی و هم در بخش دولتی کار می‌کنند و لذا ارتباط زیادی با همه بخش‌های حوزه سلامت دارند و می‌توانند بهترین نظرات را در مورد تعرفه به شورای عالی بیمه بدهند. اتفاقی که می‌افتد این است که نظرات کارشناسان خبره ما که برای پالایش به هیات دولت می‌رود، اصلا در نظر گرفته نمی‌شود. تعرفه‌هایی که دولت اعلام می‌کند، چکش‌کاری شده نیست و قیمت واقعی را بازتاب نمی‌دهد.

 

وضعیت کشور ما از نظر اقتصادی خوب نیست و همه ما در این مساله اتفاق نظر داریم که پزشکان موظف هستند برای سلامتی آحاد جامعه در کنار مردم باشند. بحث ما گران‌کردن تعرفه و خدمات نیست. بلکه ما می‌گوییم خدماتی که به مردم ارائه می‌شود، باید واقع‌بینانه گفته شود. مردم باید بدانند که هزینه تمام شده خدمات پزشکی چقدر است؟ بیمار ۵ هزار تومان پرداخت می‌کند و پزشک متخصص موظف است که تمام پروسیجرهای سلامت را برای او انجام دهد و همه هزینه‌های آن به عهده بیمه‌ّها می‌افتد. آنها هم که نمی‌توانند پرداخت کنند و این در حالی است که بیمار تصور می‌کند تمام خدمات سلامتی که گرفته، با همان ۵ هزار تومان بوده است. ما هیچ‌وقت به شکل صورت به صورت در مقابل ملت نگفته‌ایم که قیمت تمام شده خدمات سلامت چقدر است؟

باید ساختار نظام سلامت از نظر الکترونیک به شکلی تعریف شود که ویزیت‌ها ثبت شده و بیمار دیگر نتواند نزد پزشک دیگری برود. اتفاقی که می‌افتد این است که بیمار چون اعتقاد دارد که هر پزشکی که داروی بیشتری دهد، دکتر خوبی است، رفتاری می‌کند که در نهایت منازل مسکونی تبدیل به انبار دارو می‌شود. ما چه زمانی یک نشست صمیمانه با مردم داشتیم و اعضای نظام پزشکی و نمایندگان دولت چه زمانی واقعیت‌ها را به شکل صمیمانه با مردم در میان گذاشته‌اند تا مردم خدمات واقعی سلامت را بدانند؟

 
پزشکان و قانون: اینکه مردم خدمات سلامت را بدانند چه کمکی می‌کند؟ تعرفه‌ها را که مردم تعیین نکرده‌اند.

مردم تعیین نکرده‌اند اما اگر مردم واقعا هزینه‌های تمام شده سلامت و درمان را بدانند، وقتی به آنها بگویند که تا چه اندازه به اقتصاد فشار وارد می‌شود، بهتر می‌پذیرند.

دولت اعلام کرده که به صورت کلی ۱۳ درصد بخش خصوصی و ۱۰ درصد بخش دولتی، افزایش تعرفه داشته باشیم. آیا این رقم برای من پزشک عمومی که اقتصاد من از همان حق ویزیتی است که دریافت می‌کنم، کافی است؟ ما جزو مردم هستیم و همه در یک کفه قرار گرفته‌یم و اقتصاد چرخشی سلامت بین ما و مردم در تبادل است. بانک مرکزی و دولت نرخ تورم سال را 9/26 درصد اعلام کرده است، در صورتی که ما فقط ۷ درصد به ویزیت اضافه کرده‌ایم. باز هم مشکلی نیست. ما همیشه باید به مردم یک سوبسید بدهیم. اما همه مردم وارد بیمارستان‌هایی می‌شوند که از نظر اقتصادی به آنها فشار وارد نشود. از طرفی معوقات مالی پزشکان در حال حاضر نزدیک به ۷ ماه است. این باعث شده که انگیزه کار پزشکان در بیمارستان‌ها کم شود. مردم از بیمارستان خدمات می‌خواهند و پاراکلنیک جزء لاینفک تشخیص طبی من است. وقتی من پزشک کیت‌های وارداتی را گران می‌خرم، آیا می‌توانم استانداردهای سلامت را در بخش دولتی رعایت کرده و تشخیص‌های طبی مفیدی ارائه کرده باشم؟ نمی‌توانم. مردم به بخش دولتی هجوم می‌آورند اما آیا ما توانستیم استانداردهای سلامت آنها را رعایت کنیم؟ خیر. چون زیرساخت‌ها آماده نیست. مریضی که به بیمارستان می‌آید از چیزی خبر ندارد. 

 

دولت هتلینگ بخش دولتی را ۱۵ درصد و بخش خصوصی را ۲۵ درصد بالا برده است. اما قطعا این ۲۵ درصدی که به استان‌ها ارائه می‌شود، تعدیل می‌شود. سوال اینجاست با این حقوق و مزایایی که به کارکنان بیمارستان‌ها می‌دهیم، چند درصد از پرسنل دچار مشکل خواهند شد؟ چون حقوق و مزایا را از بخش هتلینگ بیمارستان می‌گیرند. حقوق و مزایا ۵۰ درصد اضافه شده و لذا بیمارستان‌ها توان پرداخت آن را ندارند. چه اتفاقی می‌افتد؟ بسیاری از همکارانی که کار می‌کنند، بیکار خواهند شد. 

 

به نظر من تعرفه‌های پزشکی باید ۴۰ درصد اضافه می‌شد. اما از آنجا که ما منابعی برای پوشش این رقم نداریم و برای اینکه به بیماران فشار نیاید، رقم نهایی ۱۵ درصد شد. انتظار ما حداقل این بود که در بخش خصوصی ۲۰ درصد افزایش پیدا می‌کرد. ۱۳ درصد قابل اجرا نیست و مطمئن باشید که خیلی از پاراکلینیک‌های ما ورشکست خواهند شد. 

 

نظر من این است که ابتدا باید یک قیمت واقعی تمام‌شده سلامت اعلام شود. پزشکان عمومی ما باید بتوانند در خط اول قرار بگیرند. در انگلستان بیمار در روز اول مراجعه به بیمارستان، قادر نیست به متخصص مراجعه کند. لذا پزشکان عمومی ما هم باید در خط اول درمان قرار گیرند و هر بیمار اگر معالجه نشد، نزد متخصص برود. سیستم الکترونیک باید لحاظ شود و یک بیمار نباید پیش چند پزشک برود و از خدمات استفاده کند. از طرفی ما باید شفاف‌سازی کنیم، چراکه با سلامت جامعه نمی‌توان بازی کرد. دولت باید از منابعی که می‌تواند درآمدزا باشد، بهداشت را در اولویت قرار دهد. در حال حاضر میزان پرداخت از جیب بیماران که می‌گوییم کم شده، در حال زیاد شدن است. چون بیمه‌ها نمی‌توانند قدرت پرداخت داشته باشند. 

همچنین انگیزه پزشکان هم کم شده است. به نظر من خط قرمز ما سلامتی مردم است و این مساله به دست نمی‌آید مگر با بالابردن انگیزه پزشکان. در غیر این صورت هم پزشک و هم بیمار متضرر می‌شوند. ما از جنس مردم هستیم و از جای دیگر نیامدیم. افتخار ما سلامتی جامعه خودمان است. 

مساله بعدی که هیچ‌وقت لحاظ نمی‌شود، میزان مالیات است. پزشکان ما مالیات بالایی می‌دهند و مردم برای زندگی کردن بهتر، مالیات پرداخت می‌کنند. بهتر است از این مالیات، یک درصد برای ارتقای بهداشت در نظر گرفته شود.