امروز اما، اعتراض به «تعرفه ها» اعتراض برای تبدیل بوقلمون سفره پزشکان، به نیمرو نیست! دیگر صحبت از «خواسته» و «میل» مثلا به یک زندگی لاکچری نیست. امروز، قسمت زیادی از همکارانمان، اگر منبع درآمدی غیر از پزشکی نداشته باشند، به «نیاز» برای کسب «حداقل» در زندگی رسیده اند! به تلاش برای «بقا»! البته هستند هنوز، همکارانی که مثلا خودشان مطب دارند و یادشان می رود که قسمت زیادی از درآمدشان در حقیقت، اجاره همین مکان است. و لذا همچنان بی آلایش و آرام، گمان می کنند که زندگیشان می گذرد. اما، اکثریت جامعه پزشکی، عبور از «خواسته به نیاز» را درک کرده اند و نگران «بقا» هستند. اینگونه بود که یک حرکت صنفی و خیزش گروهی برای اعتراض ملایم به این ظلم آشکار شکل گرفت. پس از اینکه ایثارگری های کادر پزشکی در جریان همه گیری کرونا، بعنوان بزرگترین و مهم ترین بازوی سیستم درمان نه چندان کارآمد و منظم کشورمان در مبارزه با این بیماری، با بحث تعرفه و مالیات و... که دانید و دانیم، پاسخ دلسرد کننده ای گرفت، پس از اینکه متعالی ترین نحوه برخورد مدنی با این معضل، یعنی شکایت رسمی بیش از 200 همکار به دیوان عدالت اداری، براحتی «رد» شد، نه یک روح سرکش و فرصت طلب، که یک «نیاز» واقعی، همکارانمان را به سوی دریافت حق و حقوق خود راهنمایی کرد؛

خیزش اعتراضی و مدنی اول آذر 99 که توسط همکارانمان در سراسر کشور و گاها با مبالغ بسیار کم آغاز گردید، شاید مسئولین را کمی به خود بیاورد. مسئولینی که اگر کمی عادل و باهوش تر بودند، می توانستند با افزایش چشمگیر تعرفه ها در سال جاری، کمینه به بهانه تلاش ها و ایثارگری های دوران همه گیری، این سرریز شدن صبر و تحمل را چند سال دیگر به تأخیر اندازند. اما آنها یا این هوش و درایت را نداشتند، یا حرص و طمع چشمانشان را نابینا کرده بود، و یا چیزی به نام «محدودیت صبر» و تحمل انسان ها به گوششان نخورده بود...

*

اینک منتظر می مانیم. مبلغ «کف» تعرفه های مورد انتظار برای «بقای کادر پزشکی» پیشتر توسط کارشناسان محاسبه شده است. این مبلغ «واقعیت» دارد. اغراق نیست. دروغ نیست. اگر با تعرفه های امروز فاصله دارد، بخاطر سال ها صبر و تحمل کادر پزشکی و امید و باور به درایت و عدالت مسئولین بوده. امیدی که امروز نابود شده. ما همچنان گمان می کنیم که جبران این اشتباه محاسباتی چندین ساله، ممکن است. اعداد و ارقام، روی میز است. انتظارات و اعتراضات کادر پزشکی، در کوچه و پس کوچه هم شنیده می شود. جامعه پزشکی همچنان دوست دارد قانونی حرکت کند، قانونی طبابت کند، و قانونی زندگی نماید. اما، هیچ قانون شکنی، ابتدا قانون گریز نبوده... «نیاز» باعث بروز همه قانون شکنی هاست!

*

جان کلام اینکه بسیاری از همکارانمان، همچنان محافظه کار در گوشه ای نشسته اند و به شجاعت همکارانشان نگاه می کنند و بین «همراهی» و «انتظار» مرددند. بر خلاف عده ای از دوستان، که از این روند ناراضی و از همکارانشان عصبانی هستند، این رفتار را زاییده همان عللی می دانم که روزی آنالیز خواهم نمود. من به این همکاران، نه ترسو لقب می دهم، نه خائن! اینها روزی همراه خواهند شد. شک نکنید. پس ترجیح می دهم بجای نکوهش «آنان» ، درودی بلند برای همه «اینانی» بفرستیم که صف شکن شدند و به ما آموختند: «پزشکان هم انسان هستند و نیازهایی دارند و می توانند اعتراض کنند»... آری، ما می توانیم...

پنجم آذر 99