در سالهای نوجوانی کاتب این سطور، در میهن اسلامیم بنا شد برای رفع تبعیض و برقراری عدالت آموزشی، مناطق مختلف کشور بر حسب برخورداری از امکانات آموزشی یا عدم آن تفکیک شوند تا نخبگان به صرف عدم دسترسی به کلاسهای خصوصی کنکور یا مدارس نخبه‌پرور از تحصیلات عالیه باز نمانند.

داشتن امنیت شغلی از دغدغه‌های اصلی اغلب پزشکان به‌ ویژه پزشکان عمومی کشور است که بیشترین سهم جامعه پزشکی را به خود اختصاص داده‌اند.

بیش از ۷۰ تشکل صنفی و شبه صنفی پزشکی!!! این نتیجه خواست و استقبال دولت از تقسیم و تفکیک یک کالبد واحد به نام «پزشکی» و خُرد و جداسازی آن است. . . . ایکاش روزی تمام تشکل های پزشکی یکی شوند. یعنی اعضای «جامعه پزشکی» هیچ منافع مشترکی ندارند که بتوانند زیر یک سقف جمع شوند؟!! «سازمان نظام پزشکی» هم دست از ولع گسترش و بزرگ شدن بردارد که قطعا اینگونه، هم سرش خلوت تر می شود و هم تمایل دولت هم بر تصدی گری آن کمتر و استقلالش بیشتر خواهد شد. چه ایرادی دارد؛ نهایتا یک «نظام پیراپزشکان» مجزا داشته باشیم تا «نظام پزشکان» مستقل، با فراغ بال، فقط به درد روز افزون پزشکان برسد؟ این تنها راه احیای جنبش های صنفی است. وگرنه، یا این تعدد و تکثر، یا آن تجمیع معظم، ما را از درون نابود خواهد کرد...

نه اینکه سازمان عریض و طویل نظام پزشکی، آش دهان سوزی برای اعضای خود باشد! اصولا نگارنده چند سالیست از این سازمان و انجمن‌های علمی برای پیشبرد مطالبات «صنفی» قطع امید کرده است. اما حرص و ولع وزارت برای تبدیل آن به یک تابلوی نمادین و بی خاصیت، غیر قابل هضم است. وزارتی که چند سال پیش متولی آن گردن کشید و با افتخار گفت: «من وزیر مردم هستم، نه پزشکان!»

پیامبر، اصحاب و امامان هیچگاه مدعی نبودند که در همه کارها صاحب‌نظرند و در هنگام بیماری به حکیمان آن زمان که همان طبیبان فعلی هستند مراجعه می کردند

بیانیه "مجمع انجمن‌های علمی گروه پزشکی ایران پیرامون تحدید گسترده اعضای هیئت علمی" بیش از آن اهمیت دارد که بخواهد فقط در حد خبر باقی بماند. بدون شک وضعیت پزشکی کشور به دلیل سیاست‌های نادرست در حال افول است. نه‌فقط از حیث دارو و امکانات بهداشتی و درمانی بلکه از نظر نیروی پزشکی نیز چنین است.

این روزها اخباری می‌شنویم که خوشایند نیست، افکار عمومی را جریحه‌دار می‌کند و ذهن همه را درگیر می‌کند. اخباری از قبیل خودکشی‌های خانوادگی و گروهی که بخش عمده آن می‌تواند ناشی از فقر یا افزایش مصرف مشروبات الکلی و اتفاقاتی که در این حوزه می‌افتد، باشد.

من یک کارمندم، در طی ربع قرن اشتغال به کار تنها نزدیک ۱۰ سال اخیر است که ساعت کاری برایم محاسبه می‌شده و تنها در شغل آخرم و در پنج سال اخیر است که شیوه منظم و دقیق و ساعت کاری معمول کارمندی را تجربه کرده‌ام. اما پنج سال زمان کمی نیست، حالا دیگر یک برنامه معمول زندگی دارم که البته دامنه تغییراتی هم دارد، اما یک فرم «معمول» زندگی دارم که زندگی خودم و خانواده‌ام برپایه آن بنا شده است.

به خانم دکتر متخصص داخلی استاد دانشگاه که نسخه طب سنتی یک حکیم را با داروهای من‌درآوردی استوری کرده "به منظور اطلاع‌رسانی درباره خطرات این نسخه‌ها" پیام می‌دهم تا عکس آن نسخه را برایم بفرستد تا من هم استوری‌اش کنم. سریع می‌فرستد. تشکر می‌کنم و ناخودآگاه سوالی را که این روزها از خیلی‌ها می‌پرسم به زبانم می‌آید.

این روزها از هر نماینده مجلسی سوال کنید برای سلامت شهر حوزه انتخابیه خود، چه فعالیتی داشتید، به شما گزارش پیگیری ساخت یک بیمارستان، آوردن یک دستگاه سی تی اسکن، ام ار آی و تجهیزات گرانقیمت پزشکی را از وزارت بهداشت ارائه میدهد. با تاکید بر اینکه امکانات درمانی و تجهیزاتی پایه ای استاندارد برای هر شهر و روستا الزامی است، اما در اینجا با ارائه الگوی سلامت در کشور امریکا، میخواهیم نتیجه گسترش روزافزون خدمات پزشکی لوکس و گرانقیمت در شهرها و بیمارستانهای مجلل را ببینیم.

چرا نهاد شبه صنفی و شبه دولتی ما «فقط» و همیشه در نقش هموار کننده منویات دولت و بیمه ها گام بر می دارد؟ البته که جایگاه رو به رشد اعضای هیات مدیره این سازمان در چارت مدیریتی سیستم سلامت، یکی از پاسخ های این پرسش خواهد بود. اما بواقع چه کسی می تواند اینهمه جفا در حق جامعه پزشکی را نادیده بگیرد و همچنان به این سیستم شبه صنفی اعتماد کند؟!

سال ۲۰۱۹ ویروسی کوچک که برآورد می‌شود همه آنها به اندازه یک قاشق چای‌خوری بود زندگی بشر را متحول کرد. در اوج پاندمی پیام اصلی این بود که در خانه بمانید! این تغییر اساسی که بازیگر اصلی آن کروناویروس بود، انسان مغرور را زمین گیر کرد.

روز گذشته اطلاعیه ای از سوی معاونت توسعه وزارت بهداشت مبنی بر جذب مراقب سلامت برای تیم پزشکی خانواده از طریق نیروهای طرحی منتشر شد که تعجب بسیاری از صاحبنظران حوزه پزشکی خانواده را در برداشت. تصمیمی که ماهیتا و از نظر منطق همخوانی با اصل ماجرای برنامه پزشکی خانواده ندارد.

یک "کارشناس رفاه و تامین اجتماعی" در یادداشت زیر به نواقص برنامه هفتم در حوزه‌ی سیاست‌های رفاه و تامین اجتماعی پرداخته است.

(این متن کاملا پزشکی و صنفی است و قصد ورود به سیاست ندارد.) در کشور ما، به تندروها می‌گویند «محافظه‌کار»! به طرفداران وضع موجود می‌گویند «انقلابی»! وقتی سخن از «صیانت» می‌گویند منظورشان فیلترینگ و محدودیت هست و وقتی حرف از «آزادی انتخاب» می‌زنند، هدفشان «محدودیت انتخاب» بین دو یا چند گزینه‌ی مشابه و در بهترین حالت، «انتخاب بین بد و بدتر» هست! نفوذ سیاست به پزشکی را در چندین طرح‌ و لایحه‌ و قانون صراحتا و‌ به‌ وضوح خلاف علم پزشکی و خلاف نظرات کارشناسان از قبیل «قانون حمایت از خانواده و‌ جوانی جمعیت» قبلا شاهد بودیم که با زیر پا گذاشتن محکمات پزشکی و از جمله حذف غربالگری‌ در دوران جنینی و حتی تعیین مجازات برای توصیه‌ی پزشکی به انجام آن، متاسفانه در آینده‌ نزدیک شاهد فجایع انسانی مترتب بر این قانون خواهیم بود.