هر چند برخی کمبودهای دارویی را نتیجه افزایش ناگهانی شمار داروخانه ها و انبارش دارو در آن ها می دانند اما کمبودهای دنباله دار فقط در نتیجه بودجه ناکافی و سیاست های انقباضی مسئولان معرفی می شود.

بسیاری از خانواده‌ها حتی یک‌بار هم اسم «اختلال اُتیسم» به گوش‌شان نخورده و خیلی‌ها هم که درباره آن شنیده‌اند، نمی‌دانند علائم آن چیست و آیا کودک‌شان دچار این اختلال هست یا نه؟ واقعیت این است که این اختلال که شامل ۳طیف خفیف، متوسط و شدید می‌شود.

این روزها بیماران ای بی دربه در به دنبال تامین دارو پانسمان زخم های دردناک خود هستند و علی رغم اینکه مسوولان وزارت بهداشت در جریان چنین وضعیتی قرار دارند، اما ظاهرا گوش شنوایی برای شنیدن صدای محزون و گرفته این بیماران وجود ندارد.

پیشرفت علم از همان ابتدا چالش‌آفرین بود و برخی گروه‌ها از مدرنیته گریزان بودند و برخی دیگر هم طرفدار. علم پزشکی هم همین‌طور است. هنوز که هنوز است افرادی وجود دارند که طبابت را با همان شیوه و راهکارهای قدیمی‌اش قبول دارند و تا لحظه آخر هم سرسختانه مخالف داروهای شیمیایی‌اند.

قصه پرفراز و نشیب دارو سال‌هاست که ادامه دارد، اما باید بدانیم طیف زیادی از عوامل در زمینه کمبودهای دارویی موثر هستند که بی‌توجهی به موقع به هر یک از آنها منجر به بروز کمبودهای دارویی و در نتیجه تحمیل فشار مضاعف به بیماران می‌شود.

پزشکان عمومی متخصصان پوست و متخصصان بیهوشی، در رتبه‌های اول تا سوم در زمینه ورود به خدمات زیبایی‌اند، بعداز آنها روانپزشکان، متخصصان زنان و سایر تخصص‌ها هم دیده می‌شوند. آنها یک‌ونیم تا دو برابر بیشتر از بخش درمان، می‌توانند از این طریق درآمدزایی داشته باشند.

کشوری که تا کنون تا همین چند وقت پیش بازار مصرف کشورهای همسایه ازجمله سوریه، لبنان، عراق، افغانستان، عربستان و امارات را هم تامین می‌کرد حالا خودش با توزیع قطره‌چکانی شیر خشک مواجه شده است.

از سال آینده هر کد ملی یک پرونده الکترونیک سلامت خواهد داشت که منجر به تسریع ارائه خدمات بهداشتی درمانی و حذف تجویزهای تکراری می‌شود. 

پسر بچه‌ای به بیماری دیستروفی دوشن مبتلا است. ابتدای ۳ سالگی راه میرفته، بازی می‌کرده اما عوارض بیماری و پیشرونده بودن آن باعث شده که حالا پاهایش به سختی توان ایستادن و حرکت داشته باشد.

یک فوق‌تخصص خون و سرطان کودکان گفت: یکبار داروی هندی می‌آید و ماه بعد داروی آلمانی با همان قیمت می‌آید. این مواردی است که دقیقا باید مدیریت شوند. یعنی قبل از اینکه موجودی‌مان تمام شود باید دنبال دارو باشند که مریض مجبور نشود داروی ۲۰ هزار تومانی را ۵ تا ۱۰ میلیون از بازار آزاد بخرد. اسم افرادی که در بازار آزاد دارو فعالیت می‌کنند را هم بیماران دارند و به‌راحتی می‌توان فهمید که چه کسانی هستند و چه داروهایی دارند.

آخرین آمارهای سازمان تامین اجتماعی نشان می‌دهد که در سال ۱۴۰۲، هر دقیقه به‌طور متوسط ۲۵۲ میلیون تومان برای بیمه شدگان سازمان تامین اجتماعی در بخش درمان هزینه می‌شود.

مسئله پذیرش دانشجوی پزشکی و فروش صندلی‌ در رشته‌های پزشکی و پیراپزشکی، شائبه‌ای است که همواره وجود داشته است. وزارت بهداشت نیز در این زمینه بارها اعلام کرده که خرید و فروش صندلی پزشکی در هر یک از دانشگاه‌های دولتی و یا آزاد غیرقانونی بوده و افراد و موسساتی که به این منظور، اقدام به درج آگهی‌های فروش، خرید و رزرو صندلی برای دانشجو کرده و برای آن قیمت تعیین می‌کنند، مجرم تلقی شده و مجازات خواهند شد.

ظاهرا حنای وزارت بهداشت دیگر رنگی ندارد و دوران استفاده از برچسب‌های دهان‌پرکن مانند مافیا برای فرار از پاسخگویی گذشته است.

دردسرهای حرفه پزشکی و سختی‌های برخی اعمال جراحی و عدم حمایت مالی، دست به دست هم داده تا خیلی از پزشکان سراغ انجام عمل های زیبایی بروند که درآمد بیشتر و دردسر کمتری دارد.

در شرایطی وضعیت تامین دارو در کشور به ثبات نرسیده و هنوز سایه کمبودها بر آن سنگینی می کند که با قطعی حداقل ۲ روز برق در هفته، ‌داروسازان از ۲۰ درصد برنامه های تولید عقب می مانند.