روزی که ذبیح سلامت را برای تشییع بر دوش پزشکی کشور خواهند نشاند دور نیست...

برای آنان که در هزارتوی دشوار و پر‌حادثه طبیب شدن، خویشتن از یاد برده‌اند، نامیدن روزی به نام پزشک بهانه‌ای می‌شود برای اندکی تامل و تعمیق در مسیری که آمده‌ای و امید و اراده برای پیمودن آنچه که در پیش روی می‌بینی.

نزدیک شش ماه هست که زندگی عادی در دنیا تحت تاثیر یک موجود میکرونی قرار گرفته است. در تمام جهان همه چیزحالت خاصی پیدا کرده است؛ کلاس‌های درس تعطیل، مراسم عزا و عروسی لغو و کلا تمام تجمعات تحت تاثیر این میهمان ناخوانده قرار گرفته اند...

نیروهای نظامی هر کشوری همیشه در حال رزمایش و آموزشند تا در موقع لزوم به دفاع از کشور بپردازند. آنها شاید در طول عمر خود هیچگاه به هیچ نبردی هم نروند اما حقوق خود را دریافت میدارند و پس از بازنشستگی نیز حقوق بازنشستگی دریافت میکنند، اگر خدای نکرده روزی هم جنگی بشود فوق العاده و حق ماموریت دریافت میکنند و ترفیع درجه ،ملتها و دولتها نیز همیشه از این بابت راضی‌اند.

اینجا گناوه است. یکى از جنوبى ترین و محرومترین مناطق ایران (بوشهر) که بعد از ۱۰ سال خدمت داوطلبانه و با یک وقفه ۲ ساله مجددا به علت کمبود متخصص بیهوشى، جایگزین همان پزشکى شدم (دکتر خائف) که روزى هواپیمایی وارش شرمنده‌اش شد...

کرونا همچنان می‌تازد و «درمان» مناسب هم برای آن پیدا نشده «واکسن» موعود هم هنوز به مرحله تولید انبوه نرسیده. از همان روز اول هم عقل و منطق و علم به همه ما ثابت کرد که بهترین راه «کنترل» کرونا، تست‌های متعدد و هدفدار برای تشخیص زودرس بیماران و نیز کشف ناقلان بی علامت هست. همان کاری که کره و آلمان کردند و زود مردم کشورشان را نجات دادند. اما هر تست PCR چیزی نزدیک به نیم میلیون تومان هزینه دارد. ما مملکت فقیری نیستیم، اما... اما پول‌های اینچنینی نداریم! پس باید راه دیگری در پیش گیریم: «ماسک»!

آن روز صبح در صفحه اول آن روزنامه‌ها ‌با آن آرایش غلیظشان، او و آن پنج نَفَر دوستان دور و نزدیکش جایی نداشتند.

مقایسه دو واژه «کرونا» و «جنگ» برای آنهایی که دوران جنگ تحمیلی را درک کرده اند، سخت نیست. خصوصا در ماه اول درگیری کرونا که شرایط قرنطینه اعمال شد.

کسانی‌که در زمان هجوم دشمن، مدافعان جان برکف را به خودی و ناخودی تقسیم می‌کنند، خواسته یا ناخواسته در صف مقابل مدافعان قرار می‌گیرند و جز شرم و ننگ، نصیب نخواهند برد.

در ایتالیا از حدود اول خرداد ۹۹ تعداد مبتلایان روزانه به حدی کاهش یافته که چیزی به نام اپیدمی مفهوم ندارد. در اسپانیا پس از یک توقف حدودا دو ماهه، از حدود دو هفته قبل پیک دوم اپیدمی آغاز شده و در ایران علی‌رغم گذشت شش ماه از آغاز اپیدمی، موج اول همچنان ادامه دارد و به تعبیری موج اول و دوم همه‌گیری روی هم سوار شده است.

«صبر» کردن سخت است. اما همه ما همدیگر را به صبر دعوت می‌کنیم! برای پایان صبر، باید حدودی در نظر گرفت؛ من کی می‌توانم از این سختی رهایی یابم؟ ما برای پایان انتظار، نیاز به یک اتفاق بزرگ داریم، برای اثبات خویش به دیگران، برای اثبات برادری دیگران، یا برای لبریز شدن همان کاسه معروف!

دکتر سوسن سلطانی محمدی به شماره نظام پزشکی ۳۰۵۱۶ در یازده فروردین سال ۴۲ در خانواده مذهبی و متدین به دنیا آمد. در اولین کنکور سراسری بعد از انقلاب فرهنگی شرکت کرد و در رشته پزشکی قبول شد. بعد از گذراندن دوره عمومی در سال ۶۹ وارد رشته تخصصی بیهوشی دانشگاه تهران بیمارستان دکتر شریعتی شد و بعد از سه سال دوره رزیدنتی عنوان نفر اول بورد تخصصی دانشگاه تهران راکسب کرد و به همین دلیل دانشگاه تهران و بیمارستان دکتر شریعتی ایشان را در همان بیمارستان نگه داشتند و سال ۷۲ عضو هیئت علمی شدند.

آقای وزارت؛ قبول می‌کنیم که تست مثبت ارزش تشخیصی قطعی دارد، اما «دیکته نانوشته غلط ندارد!»؛ وقتی تست را محدود می‌کنید، «آمار» را مدیریت می‌کنید، نه «کرونا» را!

با افزایش تدریجی شمار مبتلایان و موارد مرگ‌ومیر کووید۱۹ در استان‌های حاشیه‌ای کشور، افزایش شیب موارد بستری با تشخیص کووید۱۹ و سپس اعلان وضعیت قرمز در سایر استان‌ها، پیک دوم کرونا همان‌گونه که انتظار می‌رفت، آغاز شد و اکنون در میانه آن به سر می‌بریم.

آنها که می‌گویند: «مراسم محرم امسال را باید با شکوه برگزار کنیم» و افاضه می‌فرمایند: «حتی اگر قرار باشد کسی بمیرد کسانی هستند که بخواهند جانشان را برای این مراسم بدهند. اجازه جان ما که دست خودمان است.» انسان از فهم آنها از محرم و شکوه مراسم عزاداری و ارزش جان انسان‌ها دچار شگفتی می شود. بس کنید و کمی فکر کنید و شور را با شعور همراه کنید.