جناب آقای دکتر نمکی! عرض سلام و احترام؛ بنده به عنوان شهروندی که اگرچه نه به اندازه‌ جنابعالی ولی به قدر خود ‌تجربه‌های اندکی را در نظام سلامت‌ اندوخته است با شما سخن می‌گویم. امیدوارم برای روزهای آینده‌ و احیانا دو سال پیش‌روی مدیریتان‌ کارساز باشد. به جد اعنقاد دارم بدون توجه بدانها‌ نمی‌توانید کار بایسته‌ای را به انجام برسانید.

‌امروز بسیاری از افتخاراتی که در کارنامه چهل ساله انقلاب اسلامی به آن می‌بالیم چه در بهبود شاخص‌های بهداشت و چه در ارتقای خدمات و چه در عرصه علوم و تحقیقات مرهون همین اطباست...

درحیرت ازسخنان رئیس جمهور (پزشکان تافته جدابافته)

همه حرف‌های شما قبول. گیرم در کشور خارج همه آن کارها انجام می‌شود. جراح تزریقات و پانسمان انجام می‌دهد به قول شما خودش زخم بیمارش را می‌شوید، خودش امپول می‌زند، گچ بیمارش را باز می‌کند، دست بیمارش را می‌گیرد و به دستشویی می‌برد.

‌پزشکی کشور بطور بیمارگونه‌ای‌ به بهانه ارتقاء کیفیت و با ترویج تخصص‌گرایی و فوق‌تخصص‌گرایی در حال انهدام است...

همگان متفق القولند که بخش مهمی از طبیبان در کشور ما بیکارند، اما در این میان نکاتی وجود دارد؛ مهم‌ترین نکته این‌که علی‌رغم بی‌کاری بخش قابل توجهی از پزشکان، نسبت پزشک به جمعیت در کشور ما در حدود استانداردهای جهانی است. معنای این حرف ان است که نظامِ سلامت در کشور ما نمی‌تواند پزشکانی را که براساس معیارهای بین‌المللی برای تحقق کیفیت حیات مدرن، لازم هستند جذب کند!

جامعه پزشکی ایران با یک پارادوکس بزرگ روبرو ست، این پارادوکس بزرگ، پارادوکس توسعه‌خواهی در یک اقتصاد رانتی و معیوب است. در این نوع اقتصاد تعابیر دید کوتاه‌نگری دارند و به صورت نظام‌وار ملاحظات دراز مدت قربانی ترجیح امور کوتاه‌نگرانه است.

نهاد آموزش بستر بسیار مناسب اعمال خشونت نمادین است. مساله‌ای که سیستم آموزش و پرورش ما نیز خواسته یا ناخواسته در دام آن گرفتار آمده ‌و در حالی که بسیاری از نهاد‌های آموزشی جهان با درک مشکل به مقابله با این هیولای بی‌شکل کمر بسته‌اند‌ با تمام قوا در حال اشاعه و باز تولید آن است...

دولت اضافه بر وظیفه ذاتی خود در مراقبت از بیماران بسیار فقیر، بیماران اورژانس و بیماران ناتوان مزمن، وظیفه مهم‌تری دارد که برای کل سلامت برنامه‌ریزی کند و با گفتمان‌‌های معیوبی که همه به آن عادت کرده‌اند، به مقابله برخیزد.

وقتی واژه پروفسور را می‌شنوید چه تصویری در ذهن شما نقش می‌بندد؟ سعی کنید نخستین تصویر شکل‌گرفته در ذهن خود را مرور کنید. وقتی نام استاد را می‌شنوید چه تصویری نخستین‌بار در ذهن شما وارد می‌شود؟ بین این دو تصویر آیا تفاوتی وجود دارد؟

هدف از ارائه دستورالعمل هاى بالینى، بهبود کیفیت خدمات ارائه شده و افزایش اثربخشى آنها، کاهش هزینه خدمات و اجتناب از گران شدن غیر ضرورى خدماتى که در راهنماهاى بالینى بدان پرداخته می‌شود، هست.

سلامت، عدالت، امنیت و توانمندی اقتصادی را اگر ۴ ستون یک جامعه سالم و پویا بدانیم، سلامت از اصلی‌ترین آنهاست. چون ۳ رکن دیگر قویا به این رکن اصلی وابسته‌اند و پزشکان عامل استحکام این رکن هستند و به‌خوبی در طی ۴۰ سال اخیر این وظیفه را انجام داده‌اند.

بعد از طرح موضوع خاص مالیات جامعه پزشکی در موقعیت‌های عام، برخی صاحب‌نظران این حوزه وارد حوزه پاسخ‌گویی در مورد اصول فنی موضوع شدند و بحث تعداد پزشکان، ضرایب، رقم درآمد و مالیات را پیش کشیدند. اما مساله اصلی، فراتر از اینهاست.

اصل مشکل اینجا و در درون ما، جزیره‌های غیرمنعطف پزشکی است که بستر‌ساز مشکلات و سوءاستفاده‌های فرصت‌طلبان می‌شود؛ سوءاستفاده کسانی که ارتباط سالم بین بیمار و پزشک و درک شرایط واقعی پزشکان را بر نمی‌تابند. تا این مساله را بین خودمان حل نکنیم، شکایت از زید و عمرو ها و فریاد واسفاها کشیدن که «وای چه بر سر ما و سلامت کشور آمد»‌، فرافکنی و فرار به جلو محسوب می‌شود...

تحویل آموزش به بخش خصوصی می‌تواند سلامت را تا مرز فاجعه ببرد و مصیبت دیگری بیافریند و آن هم همان مصیبت قدیمی عادت به به بحران و فاجعه است . وزارتی که قادر به نظارت کیفی بر بیمارستان‌هایی که خود اداره می‌کرد نبود چگونه می‌تواند بر بیمارستان‌های خصوصی نظارت کند؟ از آموزش گذشته، آیا تحت تاثیر برخی سنت‌های ناپسند بیمارستان‌های آموزشی، امر درمان هم در بیمارستان‌های خصوصی به خطر نخواهد افتاد؟