وزیر بهداشت رفت! به نظر می‌رسد دوران وزارت قاضی‌زاده هاشمی، پر سر و صداترین و البته پر خرج‌ترین دوران وزارت بهداشت بوده باشد. یکی از مهمترین دستاوردهای هزینه‌های بسیاری که صورت گرفت، کاهش سهم «پرداخت از جیب» مردم بود. امّا آیا کاهش پرداخت از جیب واقعاً متناسب با هزینه‌های انجام شده رخ داده است؟

متاسفانه سالهاست که عدم اعتماد به دیگران و مقدم دانستن منافع فردی بر منافع صنفی و منافع صنفی بر منافع ملی بر خلاف عرف اخلاقی ، شایع و فراگیر شده است. جامعه شناسان وضعیت فعلی جامعه را نوعی سقوط اخلاقی قلمداد میکنند و بدیهی است که جامعه پزشکی هم از این تغییر فرآیند فرهنگی بی نصیب نمانده است...

«دیکته» نام نمایشنامه‌ای از غلامحسین ساعدی-متخلص به گوهر مراد-است. نویسنده‌ای که داستان‌ها و نمایشنامه‌هایش مشحون از مسایل و مفاهیم اجتماعی است و شاید چون خود نیز در کسوت پزشکی بوده به این مسائل از نگاه درمانگری مشفق می‌‌نگریسته است .

سازمان بهداشت جهانی توصیه کرده است که حرفه‌مندان پزشکی نباید آزمایش بکارت را پیشنهاد کنند یا انجام بدهند و حتی توصیه از این هم فراتر رفته و گفته که آنها باید توقف این آزمایش را فریاد بزنند.

درمورد سیستم پزشک خانواده در استرالیا و رضایت پزشکان عمومی از نحوه اجرای آن در این کشور، بسیار شنیده و دیده بودم که پزشکان عمومی بسیاری به آنجا مهاجرت نموده و اغلب راضی بوده‌اند.

اینکه بدون نقد گذشته نمی‌شود به آینده کم اشتباه رسید، پیام همان فلسفه‌ای ست که ملتی را که تاریخ نمی‌خواند، محکوم به تکرار آن می‌داند. اگر ما در سیر تکاملی طرح تحول سلامت بدون نقد گذشته، به ادامه با قوت آن تن بدهیم، در پیشگاه تاریخ به یک سوال پاسخ نداده‌ایم: اگر این مسیر درست بود، چرا به اینجا رسیدیم؟

همیشه هروقت بحث طرح تحول سلامت مطرح می‌شود از افزایش نیاز القائی و درمان زیاده حرف می‌زنیم. حتماً با توجه به بی‌ضابطه بودن امکان دریافت خدمت درمانی در کشور با طرح تحول رایگانی سلامت، سیستم درمانی ما ماموریت حمل آب حیات با ظرف آبکش! را از چشمه بودجه به عهده گرفت. یعنی هر‌کس هر میزان توانست از خدمات درمان رایگان برای هر کسی از سبد یارانه ملی خانواده درمان برداشت کرد...

با اختصاص بودجه‌اى تصمیم میگیریم به همه مردم‌ شام و نهار چلوکباب بدهیم زیرا لایق بهترین‌ها هستند‌. آیا بد است‌؟ خیر بد نیست‌! چه کارى از این بهتر و انسانى‌تر خصوصا که عده‌اى حتى یک وعده غذا هم ندارند براى سیر شدن. سوال می‌کنند‌: «چرا در هیچ کشور ثروتمند دنیا این کار انجام نشده؟» جواب می‌دهیم‌: «چون آنها براى کرامت انسانى اهمیت قائل نیستند و ابتکار ما را هم ندارند.»