ویروس کرونا سوغات شومی است که تبعاتش این روزها سنگینی بیشتری را بر شانه مردمی که با مشکلات اقتصادی درگیر بودند، تحمیل کرده است.

خطاب به همه مسئولان دلسوز ایران خطاب به همه دلسوزان مسئول ایرانی خطاب به رئیس جمهور و وزیران خطاب به نمایندگان محترم مجلس و خطاب به همه ملت ایران

خطای کوچک در جایگاه قضاوت، بزرگ است و قاطبه پزشکان از نمایش موهن پخش شده توسط رسانه ملی با تاکیدات مکرر قاضی و نماینده دادستان بر عنوان «پزشک»‌، به شدت دل آزرده و ناراحتند و منتظر پذیرش مسئولیت اشتباه رخداد مذکور و عذرخواهی مسببین آنند...

نقل است که روزگاری‌، فردی روستایی به امید داشتن فرزند پسر به نزد حکیم محل می‌رفت و اتفاقا فرزندان یکی بعد از دیگری دختر می‌شدند. بعد از چند سال فرزند یازدهم بالاخره پسر شد و مرد همه جا فریاد سر می داد که اگر نسخه حکیم نبود، این یکی هم دختر می شد؛ هرچند از یاد برده بود که فرزندان پیشین نیز از‌ طبابت ایشان بی‌بهره نبودند، اما به هزار و یک علت همچون پاک نبودن نیت و عمل نکردن دقیق به دستورات، گناه حکیم را گردن خود می‌انداخت.

بعد از اینهمه از ما درباره کمبود ماسک و گان و لوازم و ملزومات تیم درمان گفتن و از ریاست کل محترم صدایی برنخاستن، نگران علائم حیاتی در شاکله سازمان بودیم...

به فاصله چند هفته پس از انکارهای محکم مسئولین بهداشتی کشور، کرونا با مرگ و شیوع یکباره در چند استان، اعلام موجودیت می‌کند. ورود این میهمان شوم در دوگانه "بسیار خطرناک‌" و " کاملا بی خطر" میان دنیای مجازی و برخی تریبون‌های رسمی دست به دست می‌شود...

بنا به دستور ستاد مقابله با همه‌گیری ویروس کرونا‌، محدودیت‌هایی در ورود به استان مازندران اعمال گردیده است که این اقدام درست و لازم، قطعا وضعیت شیوع و بروز بیماری در استان‌های شمالی را تغییر خواهد داد .

از روزهای ابتدایی ورود نامیمون ویروس کرونا به کشور زیاد نمی‌گذرد ولی در همین مدت کوتاه به سرعت آسیب‌های خود را به جامعه درگیر وارد کرده است. در این میان کادر درمان به واسطه ارتباط مستقیم با بیماران آلوده به عنوان «گروه پرخطر» محسوب می‌شوند و نیاز به وسائل و تجهیزات محافظتی در آنها بیشتر از سایر گروه‌ها احساس می‌شود. ولی آیا از ابتدا تا‌کنون چنین بوده است؟

هر روز که به قصد رفتن به سوی مطب، درمانگاه یا به ویژه اورژانس تنها بیمارستان شهر با خانواده خداحافظی می‌کنم به آنها می‌گویم اگرچه باوجود بیماری زمینه‌ای به سمت ‌میدان مین حرکت می‌کنم ولی شما ناراحت نباشید. من هرچه دارم از این مردم است...

آیا یک متخصص اپیدمیولوژی یا عفونی در شاکله وزارت بهداشت که لااقل وزیر خود را ملزم به اخذ مشاوره با او درباره ارسال ۳۰۰ هزار تیم به درب خانه‌ها بداند‌، یافت نمی‌شود؟ کسی که به ایشان بیاموزد اجرای این تصمیم یعنی دامن زدن به شیوع بیش از پیش کرونا؟

در روزهای پایانی سال ۹۸ هستیم. در آغاز سال سیل آمد و ما به اتفاق گروه زیادی از پزشکان، داروسازان، دندانپزشکان و پرستاران به کمک شتافتیم، پول جمع کردیم و کمک کردیم، بی‌توقع بیمار دیدیم و به سیل‌زدگان آذوقه رساندیم ...

جهان در حال قرنطینه کردن ماست، به امید آنکه شاهد گسترش و مرگ و میر اینچنینی نباشد. اینکه ما چه باید بکنیم واضح است و توسط متخصصین به کرات گفته شده و خواهد شد. قرنطینه بیماران حتی مشکوک، لغو تمامی تجمعات، لغو کلیه مسافرت‌های غیرضروری و تفریحی، قرنطینه شهرهای دارای بیمار نسبتا زیاد و «کمپین در خانه بمانیم.» هنوز دیر نشده، اما ما چه خواهیم کرد؟!

به نظر می‌رسد که ضروری است وزارت بهداشت دست از کتمان واقعیات برداشته و شرط مثبت شدن تست تخصصی را برای تشخیص قطعی این بیماری بردارد تا تعداد واقعی بیماران بستری مشخص گردیده و میزان حقیقی گسترش بیماری در کشور اعلام گردد.

‌راستی چه چیزی باعث شد که آن همه شعارهای انقلابی و رهنمود‌های اخلاقی کار را به جایی رساند که در کشور ما خدمات پایه اینقدر خوار و خفیف و دور از دسترس مردم و کارهای لوکس و پولساز اینقدر رایج و آسان شد‌؟ چه شد که بخش عظیمی از سرمایه ملی ما‌، ذخایر پزشکی ما مسائل ضروری‌تر را کنار نهاده به مسایلی در اولویت کمتر هدایت‌ شدند‌؟

‌ملت شریف ایران سخن عشق نه آن است که آید به زبان می‌خواهم از سنگربانان بی‌سنگر بگویم؛ از قلعه‌بانان بی‌زره؛ از سربازان بی‌مرخصی و بدون تعطیلی؛ از کسانی‌که در ایام عادی و غیربحرانی هم وقتی اول صبح از خانه بیرون می‌آیند، حتی نمی‌توانند بگویند: خدایا به امید تو، مشتری برسان! چرا که معتقدند مباد که کسی بیمار شود...